عکاسی

من به شدت معتقدم که ساده ترین راه برای تبدیل شدن به یک عکاس بهتر، استفاده از هر چیزی که در حال حاضر در اختیار دارید به نفع خودتان است.

آیا شما یک دوربین کوچک ارزان قیمت دارید؟ خوب، پس سبک است، می توانید آن را همه جا ببرید، و می توانید بدون نگرانی از آسیب دیدن آن، کارهای بسیار زیادی با آن انجام دهید. آیا برای تمرین عکاسی از غذاها مهارت های آشپزی دارید؟ یک دونات و یک فنجان قهوه را امتحان کنید، این دو با هم معجزه می کنند.

منتظر تجهیزات و لوازم کامل، یا زمانی که آماده باشید، نمانید. شما هیچ وقت آماده نیستید. وقتی به اندازه کافی آماده بودید شروع کنید. و البته نیازی نیست که زیاد آماده باشید…

چیزی که من در اختیار دارم فوق العاده، انعطاف پذیر و متنوع ترین مصالحی است که شما می توانید برای جان بخشیدن به ایده های خود از آن استفاده کنید، که هم ساده است… و هم مقرون به صرفه… منظورم کاغذ است.

کافیست به تمام چیزهایی که مردم با کاغذ و مقوای رنگی درست می کنند نگاه کنید: از کلاه های مد روز گرفته تا مناظر مینیاتوری:

کاغذ رنگی اثر پولیا ایچنکو (Polya Ilchenko) در ۵۰۰px.com

آسمان خراش ها اثر فیلیپ پوت (Philippe Put) در ۵۰۰px.com

اوپریسکو اثر اوپریسکو (oprisco) در ۵۰۰px.com

متولد سایه ها اثر نیکلاس شیفهاوسن (Niklas Schafhausen) در ۵۰۰px.com

پرواز در اوج اثر کاترین مک براید (Catherine MacBride) در ۵۰۰px.com

خلاقیت، باقی مانده زمان هدر رفته است اثر کاترین مک براید (Catherine MacBride) در ۵۰۰px.com

اگر شما برای ساختن کل یک شهر بزرگ با چسب و قیچی آماده نیستید، با یک چیز مینیمالیستی، تمیز و ساده تر شروع کنید. سیلوئت ها انتخاب خوبی هستند. از اَشکال نمادین ساده شده از اشیائی که نیاز دارید برای خلق یک داستان استفاده کنید – این از کافی هم بیشتر خواهد بود! بنابراین، اجازه دهید شروع کنیم.

لوازم مورد نیاز

اول از همه، ما به یک ایده نیاز داریم. کلکسیونی (مجموعه ای) از خاطرات چطور است؟ تابستان گذشته شما در ساحل، صحیح و سالم در داخل یک شیشه باقی مانده است – درست مانند مربا یا مارمالاد؟ یا شاید می خواهید آب و هوا را ذخیره کنید – آن روز برفی درست قبل از کریسمس؟ یا یکی از رویاهایتان را – چند قلعه و اژدها؟

من چند مورد مربوط به آسمان و آب و هوا را انتخاب کردم: یک دسته ابر، یک هواپیما، دو رعد و برق، و چند دانه برف.

در واقع، شما به این موارد نیاز دارید:

– سیلوئت ها یا اشکال بُرش خورده از کاغذ. شکل اولیه را ساده نگه دارید: از تیغ موکت بری و قیچی کوچک برای جزئیات کوچک استفاده کنید، و یا از دوستی که مهارت بیشتری در این کار دارد برای بُرش زدن طرح هایتان کمک بگیرید.

– چند ظرف و بطری شیشه ای.

– نوار چسب شفاف نازک و نوار دو طرفه.

– یک منبع نور (در مورد من دو اسپیدلایت، یکی داخل یک سافت باکس کوچک و دیگری در پشت یک دیفیوزر بزرگ).

– یک دوربین و یک سه پایه (اختیاری).

ترکیب بندی

از چسب دو طرفه در ته شیشه ها برای ثابت کردن آیتم ها، و از چسب نواری (شفاف) برای قرار دادن آنها در مرکز شیشه (متصل به چوب پنبه) استفاده کنید. شما می توانید بعضی از اشیاء را به هم بچسبانید، اما سعی کنید حداقل چند تا از آنها را در “لایه های” مختلف قرار دهید – برخی جلو، و برخی پشت – تا یک حس حجم داشتن ایجاد کنید.

بعد از آن، خود شیشه ها را نیز با یک ترکیب بندی مرتب و ساده بچینید.

نورپردازی و عکاسی

نور پس زمینه هم برای شیشه و هم سیلوئت های شیشه ای عالی عمل می کند. برای ایجاد آن، من از یک دیفیوزر بزرگ با یک اسپیدلایت در پشت آن استفاده کردم (یک سافت باکس بزرگ یا یک چراغ قوه، که از پس زمینه روشن می تابد نیز خوب عمل خواهد کرد) و یک اسپیدلایت دیگر را به داخل سافت باکس کوچک در سمت راست اضافه کردم تا سایه ها را در چوب پنبه ها کمی نرم تر کنم.

این دیاگرام نورپردازی است:

چک کنید که آیا ترکیب بندی خود را دوست دارید، تغییرات نهایی را ایجاد کنید و عکس بگیرید:

ویرایش

حالا وقت آن است که عکس خود را کمی روتوش کنید: رنگ و کنتراست را تنظیم کنید، هر گونه خراش قابل توجه بر روی شیشه را حذف کنید، و کار تمام است! شما یک «شیشه خاطره» دارید!

این ایده راه خوب و آسانی برای شروع است. آن را فراتر از این ببرید (اشیاء خود را پیچیده تر کنید)، آن را تغییر دهید (به عنوان مثال، یک پرتره با موجودات جادویی کاغذی چطور است؟) و در کل از آن لذت ببرید. اینها چند مخلوق کاغذی دیگر هستند که من در استودیو آنها را کنار هم قرار داده ام:

قبیله شبدر اثر دینا بلنکو

دایناسور تابستانی من اثر دینا بلنکو

شهر آسمانی اثر دینا بلنکو

قیچی های چپ دست (در سمت چپ)! اثر دینا بلنکو

شب های باغبان اثر دینا بلنکو

روشنایی مبهم اثر دینا بلنکو

الهام بگیرید و موفق باشید!

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانید به آدرس اینترنتی سایت سازمان زیباسازی شهر تهران (www.zibasazi.ir) مراجعه نمایید

مدتی قبل من داشتم با رفلکتور، بازتاباندن دو نور مو (hair light) پشت سر مدل را بر روی او آزمایش می کردم. رفلکتور روی یک پایه بود و من دوربین را بالا در مقابل آن نگه داشته بودم به طوری که منظره یاب در مقابل رفلکتور فشار داده شد و تنها با استفاده از نعمت فوکوس خودکار چند عکس گرفتم، چون من نمی توانستم از ویزور و از میان لنز نگاه کنم.

پس از آن به ذهنم خطور کرد که «به جهنم»، و یک سوراخ بسیار ابتدایی (ناشیانه) در وسط رفلکتورم ایجاد کردم تا بتوانم ببینم دقیقا اوضاع از چه قرار است. این شد که من نورهای اطراف را با قرار دادن یک سافت باکس بزرگ در پشت مدل تغییر داده و به رفلکتورم اجازه دادم تا به طور هم زمان هم نور کلیدی (key-light) و هم نور پرکننده (fill-light) باشد. در واقع این چیدمان فوق العاده ساده چنان نور خیره کننده ای ایجاد می کند که یکی از ارزان ترین نورپردازی ها با ظاهر فلاش های حلقه ای است که شما می توانید پیدا کنید.

مرحله یک

یک رفلکتور فوق العاده ارزان با اندازه مناسب انتخاب کنید. رفلکتوری که من در اینجا استفاده کردم با قطر ۳۲ اینچ/ ۸۱ سانتی متر بود. اندازه رفلکتور نباید از این کمتر باشد، چون شما می خواهید تا آنجا که ممکن است نور را بازتاب دهید. من به اندازه کافی خوش شانس بودم که رفلکتوری بگیرم که یک طرفش نقره ای و طرف دیگرش سفید باشد. این بدان معنی است که من می توانم از طرف نقره ای برای به دست آوردن یک ظاهر دارای کنتراست بیشتر استفاده کنم اما همچنین می توانم آن را بچرخانم (برگردانم) تا یک ظاهر بسیار نرم تر نیز به دست آورم. قطعا از رفلکتورهای طلایی اجتناب کنید، چون نمی خواهید تا آن اندازه رنگ را بازتاب کنید.

مرحله دو

اکنون وقت به کار بردن هنر و مهارت است. چند ابزار ساده بردارید: مانند یک تیغ موکت بری، یک ماژیک، یک چیز دایره ای شکل مثل چسب نواری بزرگ یا کاسه، و تکه ای مقوا برای زیر رفلکتور که هنگام بُرش به موکت، فرش و غیره آسیب نزنید.

مرحله سه

امیدوارم شما چیزی با اندازه مناسب برای کشیدن یک دایره دور آن در وسط رفلکتور خود پیدا کرده باشید. واضح است که قطر آن باید بزرگتر از قطر بزرگترین لنز شما باشد. من از یک رول نوار چسب برقی استفاده کردم، چون به اندازه کافی بزرگ به نظر می رسید، اما یک کاسه کوچک هم خوب است. در واقع، شاید من به عقب برگردم و یک چیز بزرگتر پیدا کنم و یک سوراخ بزرگتر ببرم تا بتوانم با یک لنز بلند تر کمی عقب تر بایستم و با این حال بدون این که رفلکتور در عکس بیفتد، از میان سوراخ عکس بگیرم.

سوراخ را ببرید و مطمئن شوید که برای محافظت از کف اتاق (فرش)، مقوا را در زیر آن قرار می دهید.

مرحله چهار

لازم به ذکر است که من سوراخ را تقریبا در وسط رفلکتورم تنظیم کردم و دور آن کشیدم. من در مورد قرار دادن سوراخ در جایی غیر از مرکز هم فکر کردم، به طوری که وقتی از میان رفلکتور عکس می گیرم بتوانم آن را بچرخانم تا مقدار نوری که از بالا یا پایین می تابد را تنظیم کنم. این کار احتمالا برای برخی جاها ارزش امتحان کردن را دارد، اما برای این عکس ها من فقط آن را در مرکز قرار دادم. مقوا را در زیر رفلکتور قرار داده و سوراخ را از روی خطی که قبلا کشیده اید، ببرید.

مرحله پنج

همین، کار شما تقریبا تمام است! تنها چیزی که باقی مانده است تنظیم نور شماست. من یک سافت باکس بزرگ داشتم که آن را در پشت مدل قرار دادم، و سپس رفلکتور را بر روی یک پایه نورافکن در مقابل او آویزان کردم. حتی لازم نیست که شما واقعا رفلکتور را آویزان کنید و نگه داشتن آن در دست دیگرتان بسیار آسان است. همچنین لنز شما از میان رفلکتور عبور می کند، بنابراین رفلکتور به هیچ وجه در عکس نمی افتد، بنابراین کنترل آن بسیار آسان است. چند مورد از عکس هایی که من با این چیدمان در چند دقیقه گرفتم را نگاه کنید. من واقعا شوکه شده بودم که نورپردازی درست در پشت دوربین (بدون هیچ ویرایشی) چقدر خیره کننده به نظر می رسید. دلیل آن این که با چنین چیدمانی، این تصور را به وجود می آوریم که نور دارد از همه طرف می تابد. نور سافت باکس در اطراف مدل جاری می شود و او را در بر می گیرد، که یک اثر لاغری بصری دارد (به خصوص با یک عمق میدان کم قابل توجه است) و سپس نور را از منبعی که نسبتا بزرگ است به صورت او باز می تاباند. این نور بازتابیده از همه جا به طور یکسان می آید، بنابراین ظاهر یک نور بسیار نرم و خیره کننده را به وجود می آورد، درست مانند یک فلاش حلقه ای.

نکات کلیدی که باید به یاد داشته باشید

۱- از یک رفلکتور نقره ای یا سفید با اندازه مناسب برای پوشش دادن یک عکس نیم تنه استفاده کنید. اندازه ۸۰ سانتی متر/ ۳۲ اینچ نقطه شروع خوبی است.

۲- یک سوراخ در مرکز رفلکتور خود ببرید که به اندازه کافی بزرگ باشد تا قطر بزرگترین لنز شما را در بر گیرد.

۳- یک سوراخ روی فرشتان ایجاد نکنید

۴- نور بازتاب شده از رفلکتورتان نور کلیدی شماست. برای تنظیم نوردهی این نور شما باید رفلکتور را نزدیک تر آورده و دورتر کنید، تا وقتی که از نتیجه راضی شوید.

۵- از فیلتر کاهنده نور (Neutral Density) بر روی لنز خود استفاده کنید تا هر گونه قدرت ناخواسته از استروب خود را کاهش داده و بتوانید با بیشینه دیافراگم لنزتان (بازترین دیافراگم موجود لنز) عکس بگیرید.

ممکن است در اینجا از این عکس ها متوجه شده باشید که همه آنها با یک عمق میدان بسیار کم گرفته شده اند که به خصوص با این نوع نورپردازی خوب عمل می کند. من قادر به عکاسی در دیافراگم های کم با استروب ۵۰۰ وات خود بودم، چون یک فیلتر LEE Filters ND نیز بر روی لنزم داشتم. بسیاری از استروب های استودیویی بسیار قدرتمند هستند، گاهی اوقات عکاسی کاملا باز با آنها دشوار است، اما با استفاده از فیلترهای کاهنده نور یا ND شما قادر به کاهش میزان نوری که وارد لنز می شود و عکاسی در f1.8 یا f2 و غیره برای گرفتن عکس های زیبا هستید. این یکی یک فیلتر ND 0.6 بود که مانع از ورود ۲ پله کامل نور به داخل عکس می شد. اگر شما از استروب استودیویی استفاده می کنید و می خواهید با استفاده از لنزهای سریع تر برای به دست آوردن این افکت ها شروع کنید، پس فیلتر ND ابزاری هوشمند برای شماست.

منبع

برگرفته از: jakehicksphotography, fstoppers

ویدیو آموزش تکنیک عکاسی نقاشی با نور سیم ظرف شویی آتشین

نمونه عکس های سیم ظرف شویی آتشین

بازی با رنگ ها

شما حتی می توانید در فتوشاپ به قسمت های آتشین یک ته رنگ اضافه نمایید، یا حتی با اضافه کردن گرادینت آن را چند رنگ کنید.

منبع

برگرفته از: photoextremist, 500px

برای شروع شما به یک اتاق تاریک نیاز دارید؛ اگر در طول روز عکس می گیرید، به چند پرده ضخیم یا یک پتوی اضافی برای مسدود کردن نور تا حد امکان نیاز دارید، چون برای ثبت حرکت چراغ قوه باید یک سرعت شاتر طولانی را تنظیم کنید.

در این آموزش نقاشی با نور (light painting) را به طور دستی، که مرسوم است، انجام نمی دهیم.

ما به جای در دست نگه داشتن چراغ قوه برای ایجاد حرکت، قصد داریم آن را با یک تکه نخ از سقف آویزان کرده و اجازه دهیم حرکت و جاذبه کار خود را انجام دهند. این کار نه تنها دنباله های نور تمیزتری به ما خواهد داد، بلکه الگوی نوسانی طبیعی که چراغ قوه ایجاد می کند، ظاهر هندسی که به دنبالش هستیم را به ما خواهد داد.

نکته مهم در مورد این روش این است که شما به هیچ تجهیزات تخصصی نیاز ندارید، فقط دوربین DSLR تان، یک سه پایه، کنترل شاتر و یک چراغ قوه. ما هنگامی که انواع مختلفی از تصاویر را ثبت کردیم، به شما نشان خواهیم داد که چگونه رنگ اضافه کنید تا یک اثر مدرن هنری ایجاد کنید.

چراغ قوه را ثابت و محکم کنید

چراغ قوه خود را با استفاده از کمی نخ به طول تقریبا یک متر و یک پونز طراحی برای محکم نگه داشتن آن در جای خود از سقف آویزان کنید، به طوری که نور آن رو به پایین، به طرف کف زمین باشد. مطمئن شوید که پونز محکم است و چراغ قوه می تواند آزادانه حرکت کند.

برای چراغ قوه دم بسازید

همانطور که چراغ قوه نوسان می کند، مارپیچ های خود را ایجاد خواهد کرد، اما برای اطمینان از این که نوسانات بزرگتر، کمان های صافی ایجاد می کنند، شما باید یک دُم به یک طرف چراغ قوه وصل کنید. برای درست کردن آن از یک مقوا یا کاغذ یک مستطیل به طول تقریبا ۱۰ سانتی متر ببرید.

موقعیت دوربین را مشخص کنید

موقعیت دوربین را با یک لنز مستقیما رو به بالا بر روی یک سه پایه تنظیم کرده و آن را مستقیما در زیر چراغ قوه آویزان قرار دهید. سه پایه را تا آنجا که ممکن است پایین بیاورید، اما فضای کافی برای استفاده از منظره یاب (ویزور) یا نمای زنده (live view) برای فوکوس کردن و ترکیب بندی تصویر باقی بگذارید.

ترکیب بندی و فوکوس

با استفاده از نمای زنده یا منظره یاب به صورت دستی بر روی چراغ قوه فوکوس کرده و سپس یک نوسان آزمایشی انجام دهید تا مطمئن شوید که در کادر می ماند. اگر چراغ قوه به بیرون از کادر نوسان می کند و سه پایه تا آخرین حد ممکن پایین است و لنز شما در عریض ترین فاصله کانونی است، نخ را کمی کوتاه کنید.

دیافراگم را تنظیم کنید

به مُد عکاسی Bulb تغییر حالت دهید. همانطور که چراغ قوه نوسان می کند، فاصله بین چراغ قوه و دوربین تغییر خواهد کرد، بنابراین یک دیافراگم کوچک (f/16-22) انتخاب کنید تا دنباله نور را تا آخر کار در فوکوس نگه دارید. این کار نه تنها عمق میدان زیادی به شما می دهد، بلکه هر گونه نور محیط را نیز کاهش خواهد داد.

سرعت شاتر

ریموت کنترل شاتر را وصل کنید. چراغ قوه را به نوسان درآورید و دکمه شاتر را پایین نگه دارید تا یک عکس آزمایشی ۳۰ تا ۴۰ ثانیه ای را شروع کرده و برای به پایان رساندن آن دکمه را رها کنید. اگر تصویر خیلی تاریک است، ایزو یا دیافراگم (یا هر دو) را افزایش دهید. اگر خیلی روشن است، ایزو یا دیافراگم را کاهش داده و زمان های نوردهی مختلف را امتحان کنید.

نکته نهایی: مد Bulb

این مد برای عکاسی با نوردهی طولانی ضروری است. این مد شما را قادر می سازد تا شاتر را به مدتی که می خواهید باز نگه دارید. اگر شما یک مد Bulb اختصاصی بر روی دکمه چرخان حالت عکاسی اصلی دوربین خود ندارید، باید به مد نوردهی دستی (Manual) تغییر حالت داده و بیشتر از طولانی ترین سرعت شاتر (معمولا ۳۰ ثانیه) اسکرول کنید، صفحه نمایش به “Bulb” تغییر خواهد کرد، چون این گزینه ای برای نوردهی های طولانی تر از نیم دقیقه است.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

جنبه های فنی و هنری عکس را جداگانه نقد کنید

متفکران خلاق واقعا مبتکری وجود دارند که ممکن است هنوز ابزارهای لازم برای رسیدن به دید خلاق خود را نداشته باشند. مهم است که همیشه جنبه های هنری عکس به طور جداگانه از جنبه های فنی آن نقد شوند. توانایی یک فرد برای نوردهی مناسب یک عکس نشان دهنده دید خلاق او یا بالعکس نیست. یکی از این دو مورد را به خاطر خوب یا بد بودن دیگری نادیده نگیرید.

نقد یک عقیده نیست

هنر پر از کمیت های ذهنی است. همچنین پر از کمیت های عینی (قابل مشاهده) نیز هست. بر روی دومی تمرکز کنید. نشان دادن ترجیح های شخصی هیچ اشکالی ندارد، تا زمانی که در قالب یک ترجیح باشد نه یک انتقاد. نقدها باید بر روی ویژگی های مبتنی بر واقعیات تمرکز کنند. اگر کسی تن رنگ عکسش را به روشی خاص انتخاب کرد، شما قطعا می توانید ترجیح خود را برای پالت رنگ دیگری بیان کنید، اما نمی توانید در مورد برتری یکی از آنها بحث کنید. اگر کسی یک عکس تار ارائه می دهد، کمیت های عینی و قابل اندازه گیری مانند سرعت شاتر، دیافراگم، و ایزو وجود دارند که می توانند برای بحث در مورد این که چرا عکس تار شده است و چطور می توان آن را اصلاح کرد، مورد استناد قرار گیرند.

یک هدف داشته باشید

نقد خالی بدون توجیه یا پیشنهاد برای بهبود آن به شدت ناخوشایند است (نکته ۱۰ را ببینید). اگر شما واقعا می خواهید به کسی کمک کنید تا کار خود را بهبود بخشد، تنها به او نگویید که چه چیزی اشتباه است، به او بگویید چطور آن را بهبود ببخشد.

با مخاطب خود حرف بزنید

شما یک راننده مدرسه جدید را در یک ماشین مسابقه نمی گذارید، درست است؟ اگر کسی در عکاسی تازه کار است، در مورد جداسازی فرکانس (frequency separation) یا dodge و bu کردن برای او سخنرانی نکنید. با اصولی که باید در نظر گرفته شوند قبل از این که او حتی بتواند در مورد ایده های پیشرفته تر فکر کند، به او کمک کنید. صحبت کردن با یک عکاس تازه کار در مورد چیزهایی که درک نمی کند، تنها او را دلسرد خواهد کرد.

این کار در مورد شما نیست

من اغلب نقدهایی را می بینم که به نظر می رسد بیشتر برای نشان دادن اینکه منتقد چقدر می داند نوشته شده اند تا کمک کردن به شخصی که درخواست نقد کرده است، یا حتی به عنوان راهی برای تبلیغ نامحسوس کار خودشان از آن استفاده می کنند. این کار به هیچ کسی کمک نمی کند و چندان باعث عزیز شدن منتقد در بین همکارانش نیز نمی شود. نقدها جایی برای انگیزه های پنهان نیستند.

زمینه را در نظر بگیرید

تنها به عکس نگاه نکنید، در مورد محیطی که عکس در آن گرفته شده است نیز فکر کنید. گاهی اوقات، متغیرهایی وجود دارند که ما به سادگی نمی توانیم آنها را کنترل کنیم (به عنوان مثال، نورپردازی در یک رویداد که استفاده از فلاش در آن مجاز نیست). عکاس را در مورد این که در آن محیط خاص چقدر خوب کار کرده است مورد نقد قرار دهید؛ با این حال، اگر آنها تا حدی بر محیط کنترل داشتند، مانند انجام نورپردازی خودشان، قطعا باید به آن اشاره کنید.

به طور مشابه، سعی کنید نقد فعلی را در زمینه کارهای قبلی عکاس قرار دهید. آیا قبلا کارهای او را دیده اید؟ در مورد این که چقدر پیشرفت کرده است یا سبک او چقدر به مرور زمان تکامل یافته است نظر دهید. دیدن این که کار شما در طول زمان چطور بهبود یافته یا تغییر کرده است می تواند بسیار سخت باشد، به خاطر این که شما به آن نزدیک هستید. داشتن یک دیدگاه خارجی (توسط شخصی که از بیرون نظر می دهد) بسیار ارزشمند است.

مودب باشید

من به طور کلی همیشه طرفدار باملاحظه بودن با دیگران هستم، اما فکر می کنم این مسئله در این زمینه به طور خاص مهم است. اگر کسی شجاعت لازم برای قرار دادن اثر و ذهن خلاق خود در مقابل شما را نشان داده است، این کار را با احترام به شجاعت او جبران (مقابله به مثل) کنید. نباید هیچ دلیلی وجود داشته باشد که یک عکاس بعد از خواندن یک نقد احساس خودباوری کم تری پیدا کند، حتی اگر آن نقد بیشتر منفی باشد. در مورد این که هر چیزی را چطور بیان می کنید حساس باشید و به یاد داشته باشید که همه ما حرف های دیگران را به شیوه ای متفاوت تجربه می کنیم. کمی مهربانی می تواند بسیار موثر باشد.

مکث کنید، نگاه کنید، درک کنید، نقد کنید

بسیاری از نقدهایی که من خوانده ام به وضوح واکنش های بی فکرانه و امثال آن بوده اند، که یک درک سطحی از عکس و فرآیندهای مربوط به ایجاد آن را نشان می دادند. مردم اغلب ۵ ثانیه صرف نگاه کردن به یک تصویر و ۱۰ دقیقه صرف نوشتن یک نقد می کنند، در حالی که در واقع این دو عدد باید خیلی به هم نزدیک تر باشند. به یک تصویر نگاه کنید، در مورد آن فکر کنید، سپس دوباره نگاه کنید. شما چیزهایی را دیده و درک خواهید کرد که در یک بررسی سرسری و سریع مشهود نیستند.

یک گفتگو را شروع کنید

نقدها فرصت هایی عالی برای شروع گفتگو هستند. این گفتگوها می توانند در درک نیت عکاس، پیشبرد دانش خودتان، و یا حتی پیدا کردن یک دوست به شما کمک کنند. از اینها گذشته، وقتی ما درخواست نقد می کنیم یا بر روی اثری نقد ارائه می دهیم، داریم به جامعه نزدیک (متصل) می شویم، پس چرا از آن جامعه به حد کمال استفاده نکنیم؟

یک نقد بیش از حد مثبت؟ بیش از حد منفی؟ نادیده اش بگیرید.

نقد موجود عجیبی است. اگر به درستی انجام شود، می تواند هم به رشد فنی و هم به رشد هنری کمک کند، اما اگر به درستی صورت نگیرد، می تواند باعث خارج شدن از خط پیشرفت، آسیب رساندن به عزت نفس، و تضعیف حس قوی انجمن که عکاسی را یک حرفه گروهی می سازد شود. صرف وقت برای درک یک عکس از تمام زوایای: فنی، هنری، انگیزه ای، زمینه ای، محیطی، و غیره می تواند یک نقد کامل و عمیق را تسهیل بخشد، یعنی نقد به شیوه ای که هم برای منتقد و هم برای درخواست دهنده مفید باشد. شما ممکن است متوجه شوید که تمرین نقدهای کامل و مفصل به شما کمک می کند تا تصاویر خود را نیز به شیوه ای بسیار مفید بررسی کنید.

لنزک: بنابراین به عنوان منتقد کار درست این است که برای درک کردن عکس وقت صرف کرده و آن را از زوایای مختلف بررسی نمایید، سپس به نقاط مثبت و منفی در هر یک از این زوایا اشاره کرده و در صورت وجود راه حل یا ترجیح خود را پیشنهاد دهید (با توجه به نکته #۲). همچنین به عنوان شخصی که درخواست نقد شدن عکسش را دارد، باید انتظار رو به رو شدن با انواع نقد ها و منتقدین را داشته باشید. همانطور که در بالا مطرح شد، شما آنقدر شجاع بوده اید که عکستان را برای نقد قرار دهید و این به تنهایی قابل تقدیر است. این اتفاق نادر است که یک عکس آنقدر به طور تاثیر گذاری جذاب و دیدنی یا به طور شگفت آوری بد باشد که واقعا سزاوار یک نقد صریحا مثبت یا منفی باشد. بنابراین اجازه ندهید دیدگاه های خالی از نکته کاملا منفی (که بعضا مغرضانه می باشند) روحیه شما را تضعیف کنند و آن ها را نادیده بگیرید. از طرف دیگر، تحت تاثیر ستایش های بی قید و بند نیز قرار نگیرید؛ قطعا خوب است که خیلی از شما تعریف شود، اما این مسئله ارتباط چندانی با هدف رشد شما ندارد.

دیدگاه شما

حال که دیدگاه و نظریات الکس کوک را در مورد «نقد عکس» و «شیوه درست» آن مطالعه نموده اید، لطفا برای ما از تجارب خودتان بنویسید و دیدگاهتان را با ما در بخش نظرات پایین صفحه به اشتراک بگذارید.

نوشته فوق از الکس کوک(Alex Cooke) عکاس پرتره، رویداد و منظره ساکن کلیولند.

صفحه اینستاگرام الکس کوک

instagram.com/alex_cooke

برای مشاهده اینفوگرافیک در سایز بزرگ، روی تصویر زیر کلیک نمایید:

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

وقتی بحث کامل کردن عکس های منظره شما مطرح باشد، روشن و تیره کردن (dodging و buing) در نوع خود یک هنر است. این روند به مدت طولانی بخش جدایی ناپذیری از عکاسی بوده است، اما این روزها روشن یا تاریک کردن قسمت های تصویر با دقت، آسان تر از انجام این کار در تاریک خانه های قدیم است.

مسئله فقط دانستن این که چطور باید روشنایی را به طور انتخابی تنظیم کنیم نیست: تصمیم گیری در مورد این که کدام قسمت های یک تصویر به توجه نیاز دارند، بسیار مهم تر است.

وقتی کسی یک عکس را می بیند، نگاهش به طور طبیعی اول به سمت قسمت های روشن تر کشیده می شود، بنابراین هنگام روشن تر کردن (dodging) و تیره تر کردن (buing) این مسئله را در نظر داشته باشید. تصور کنید که دارید چشم ها را به سفری در اطراف کادر می برید: بر خطوط برجسته تاکید کنید و چشم را به سمت سوژه بکشید.

زمین و آسمان را جدا کنید

با ابزار Quick Selection بر روی آسمان نقاشی کنید تا آن را انتخاب کنید، سپس کلیدهای Cmd/Ctrl+J را فشار دهید تا این قسمت را در یک لایه جدید کپی کنید. یک لایه تنظیماتی Levels اضافه کنید. برای تاریک کردن تصویر Blend Mode را بر روی Multiply تنظیم کنید. کلیدهای Cmd/Ctrl+I را فشار دهید تا ماسک لایه به سیاه معکوس شده و افکت آن پنهان شود.

آسمان را تیره کنید

دکمه Cmd/Ctrl را نگه داشته و بر روی تصویر کوچک (thumbnail) کنار لایه آسمان بریده و کپی شده در مرحله قبل کلیک کنید تا به صورت یک ناحیه انتخابی (selection) در آید، لایه وسط در تصویر فوق. سپس بر روی ماسک لایه Levels کلیک کنید. ابزار قلم مو را انتخاب کنید. رنگ پس زمینه را بر روی سفید و opacity قلم را بر روی ۲۰% تنظیم کنید، سپس برای تیره کردن ناحیه هایی که می خواهید روی آسمان بکشید. وقتی کارتان تمام شد، دکمه های Cmd/Ctrl+D را برای خارج شدن از حالت انتخاب (deselect) فشار دهید.

پیش زمینه را روشن کنید

لایه تنظیماتی Levels دیگری اضافه کنید. Blend Mode آن را بر روی Screen تنظیم کنید تا تصویر روشن شود. کلید Cmd/Ctrl را نگه دارید و بر روی لایه آسمان کلیک کنید تا انتخاب (select) شود و سپس با Select>Inverse ناحیه انتخابی را معکوس کنید تا پیش زمینه انتخاب گردد. برای سیاه کردن ماسک لایه Levels جدید، کلیدهای Cmd/Ctrl+I را فشار دهید، سپس روی آن با رنگ سفید نقاشی کنید تا قسمت هایی از پیش زمینه را روشن تر کنید.

سنگ ها را شارپ کنید

کلیدهای Cmd/Ctrl+Shift+Alt+E را فشار دهید تا یک لایه ادغام شده ایجاد کنید. بر روی آن راست کلیک کرده و ‘Convert to Smart Object’ را انتخاب کنید. به مسیر Filter>Sharpen>Unsharp Mask بروید و Amount (مقدار) را بر روی ۱۲۰، سپس Radius (شعاع) را بر روی ۴۵ و Threshold (آستانه) را بر روی ۴ تنظیم کنید تا به سنگ ها وضوح و شارپنس بیافزایید. ماسک لایه ای که ظاهر می شود را معکوس کنید (Cmd/Ctrl+I)، و روی سنگ ها با قلم موی رنگ سفید نقاشی کنید.

چشم ها را به سمت سوژه هدایت کنید

کلید Alt را نگه داشته و بر روی آیکون New Layer در پنل لایه ها کلیک کنید. در گزینه های پنجره باز شده Mode را روی Overlay تنظیم کنید، مربع “…Fill with” را تیک بزنید و Ok کنید. Opacity ابزار قلم مو را بر روی ۱۰% تنظیم کنید، سپس برای روشن کردن با رنگ سفید و برای تیره کردن با رنگ سیاه نقاشی کنید؛ از این لایه برای هدایت ماهرانه چشم بیننده به سمت سوژه استفاده کنید.

هایلایت ها و سایه ها

کلیدهای Cmd/Ctrl+Shift+Alt+E را فشار دهید تا یک لایه ادغام شده جدید ایجاد کنید. ابزار Dodge را انتخاب کنید و Exposure را بر روی ۱۰% و Range را بر روی Highlights تنظیم کنید. از این ابزار با تنظیمات ذکر شده برای تقویت هایلایت ها (قسمت های روشن) و تاکید روی آن ها استفاده کنید. از ابزار Bu، با تنظیمات Exposure بر روی ۱۰% و Range بر روی Shadows، برای اضافه کردن عمق به سایه ها استفاده کنید.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

قوانین ساده این بخش

• گاهی ما عمدا عکس هایی که بی عیب نیستند را انتخاب می کنیم، پس لطفا با انتقادات سازنده خود به دوستانتان کمک کنید
• آزادانه هر نصیحتی که می دانید مفید است را مطرح کنید – ترکیب بندی، نورپردازی، ویرایش و…

کاندید این هفته بخش نقد عکس (برای مشاهده سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید):

عکس

مشخصات عکس :

• دوربین: Canon 60D
• دیافراگم: f/5.6
• سرعت شاتر: ۱/۵۰sec
• حساسیت سنسور: ISO-100

عکاس: خانم رویا رستمی

قصد داشتید چه چیزی را به تصویر بکشید؟

حرکت و زندگی

لطفا نظر خود را در قسمت نظرات، پایین همین صفحه، مطرح نمایید. شما چگونه چنین صحنه یا عکسی را به طور متفاوتی به تصویر می کشیدید؟ تشکر فراوان از همه عزیزانی که هفته گذشته در این بخش دیدگاهشان را مطرح نمودند.

سازنده ترین نظرات در سایت به شکل برجسته ای نمایش خواهند یافت. شما هم می توانید با کلیک روی این لینک عکس خود را برای بخش نقد ارسال نمایید.

مروری بر نقد عکس هفته گذشته

آثار علی غفوری، با اینکه محدودیت های فراوان در پوشش بانوان و کارگردانی داشته است، اما توانسته در پایگاه های جهانی همچون سایت ۵۰۰px و ۱x نظر هنرمندان کشور های مختلف را به خود جلب کند.

در کتاب «عکاسی حجاب» ابتدا عکاسی پرتره تعریف شده و انواع مختلف آن مطرح گردیده است، سپس شاخه های «سبک پرتره حجاب» و قوانین کارگردانی این سبک معرفی می شوند. شاخه هایی چون حجاب سورئال، حجاب پرتره و حجاب فرهنگی.

در ادامه کتاب، نورپردازی و تنظیمات دوربین برای عکاسی پرتره (سبک حجاب) آموزش داده شده و در انتها ویرایش این عکس های پرتره را خواهید آموخت.

زحمات این هنرمند در گردآوری کتابی مختصر و بسیار مفید در عکاسی پرتره واقعا قابل تقدیر بوده و مطالعه آن را به همه لنزکی های عزیز پیشنهاد می کنیم. برای مشاهده عکس های پرتره بیشتر از علی غفوری، به صفحه اینستاگرام یا وب سایت وی مراجعه نمایید.

دانلود کتاب

فهرست

صفحاتی از کتاب

دانلود کتاب

- - , .

من قصد دارم از شما بخواهم که فعلا دوربین خود را کنار بگذارید. می دانم این چیز زیادی است که از شما می خواهم، اما رازی که من برای عکاسی پرتره بهتر کشف کرده ام، در واقع ارتباط بسیار کمی با دوربین شما دارد.

من نمی گویم که دوربین و تکنیک شما مهم نیستند، آنها قطها مهم اند. اما حتی اگر شما بهترین تکنیک دنیا را هم داشته باشید، ولی سوژه تان احساس راحتی نداشته باشد و معذب به نظر برسد، یک پرتره خوب نخواهید داشت.

راز این که به سوژه خود کمک کنید آرام و ریلکس باشد و در عکس ها خوب به نظر برسد، زبان بدن است – هم زبان بدن شما و هم آنها.

زبان بدن

زبان بدن نحوه برقراری ارتباط بدن ما با احساسات و نیاتمان است. برخی از مطالعات نشان داده است که ۹۲% از ارتباطات ما غیرکلامی هستند، و کارشناسان همه به این نتیجه رسیده اند که ما به عنوان انسان اول بر آنچه می بینیم و احساس می کنیم تکیه می کنیم، قبل از این که کلمات به زبان آورده شده را باور کنیم.

چرا این مسئله در عکاسی پرتره مهم است؟ چون زبان بدن، زبان گفتاری ما در پرتره هایمان است.

در عرض یک ثانیه بعد از دیدن یک عکس، ما یک قضاوت سریع در مورد شخص – یا اشخاص – حاضر در تصویر می کنیم، و چیزی که مغز ما برای این قضاوت بر آن متکی است، زبان بدن آنهاست. نشانه های بزرگ مانند شانه های خمیده یا دست به سینه بودن واضح و بدیهی هستند، اما نشانه های کوچک مانند یک لبخند ساختگی، دست های سفت و عصبی نگه داشته شده، لب های کمی به هم فشرده شده، یا چشم های نیمه باز (شبیه حالتی که نور شدید به آن ها تابیده) نیز هستند، که به طور غریزی به مغز ما می گویند آن فرد چه احساسی دارد. به علاوه، اگر این احساسات منفی باشند، می توانند پرتره شما را خراب کنند.

بنابراین، چه کاری می توانید انجام دهید؟ اجازه دهید به سه کاری که شما همین الان می توانید شروع به انجام دادن کنید تا به سوژه خود کمک کنید یک زبان بدن آرام و مثبت داشته باشد، نگاهی بیاندازیم.

شناسایی ناراحتی

اکثر افراد اصلا راحت نیستند که عکس پرتره آنها گرفته شود، حتی اگر واقعا منتظر آن باشند. این تنش عمدتا با نشانه های مسدود کردن و آرام کردن ظاهر می شود.

ژست های مسدود کننده زمانی اتفاق می افتند که ما چیزی را بین خودمان و یک موقعیت ناراحت قرار می دهیم. حالت دست به سینه بارزترین علامت آن است، اما شخص ممکن است چیزی مانند یک کیف یا یک لپ تاپ را نیز در مقابل خود نگه دارد، بدن خود را از مقابل شما بچرخاند، و حتی موقع ایستادن پاهای خود را محکم در هم قفل کند.

حرکات مالش یا فشار دادن، ژست های آرام کننده نامیده می شوند. شما زمانی شاهد این حالت خواهید بود که سوژه با گردنبند خود بازی می کند، دست ها یا پاهای خود را مالش می دهد، یا با لباس های خود بازی می کند، یا انگشتان خود را به هم فشار می دهد. جای دیگری که باید به دنبال ژست های آرام کننده بگردید دهان است. فشار دادن یا لیس زدن لب ها، و حرکات زبان که به داخل لپ ها یا لب ها فشار وارد می کند، نشان دهنده سطح بالایی از استرس هستند.

هنگامی که می بینید این حالات قبل از عکاسی یا در حین آن اتفاق می افتد، سوژه شما احساس ناراحتی می کند و این احساس در پرتره های شما خودش را نشان می دهد. اجازه دهید ببینیم شما چطور می توانید به آرام کردن آنها کمک کنید.

نشان دهید، نگویید

افراد در حین گرفتن عکس عمدتا به این دلیل احساس ناراحتی می کنند که نمی دانند چه کاری باید انجام دهند. این واقعا استرس زاست که در مقابل یک لنز باشید و به شما گفته شود ژست بگیرید یا طبیعی رفتار کنید. آنها هیچ ایده ای ندارند که شما از آنها چه می خواهید، و به آنها گفتن هم کمکی نمی کند.

یکی از مشتریان من این داستان را برای من تعریف کرد:

در آخرین جلسه عکاسی ای که داشتم، عکاس از من خواست تا لبخند بزنم. بنابراین من لبخند زدم. او گفت «نه! اینطوری نه! می دانی، آرام باش و لبخند بزن!» تنها چیزی که در آن لحظه به ذهنم رسید این بود که «لعنتی، من آرام نیستم، چطور باید آرام باشم؟» که باعث شد حتی بیشتر استرس پیدا کنم، و هر چه بیشتر به من می گفت آرام باشم، کمتر آرام می شدم! وحشتناک بود! به نظر می رسید که در تمام آن عکس ها من دارم دندان قروچه می کنم. از آنها متنفرم!

بنابراین اگر به آنها بگویید چه کار باید بکنند کمکی به آنها نمی کند، شما چه کاری می توانید انجام دهید؟ به آنها نشان دهید! افراد می توانند به راحتی آنچه که شما از آنها می خواهید انجام دهند را تقلید کنند. از آنها بخواهید از شما تقلید کنند، و دقیقا همان ژستی را که می خواهید بگیرند، به آنها نشان دهید. این کار نه تنها به آنها کمک خواهد کرد تا آرام شوند، بلکه به شما اجازه می دهد تا کاری کنید که آنها زبان بدن مناسب برای تصویر را به دست آورند. هنگام کار با بچه ها، شما می توانید این کار را به یک بازی تقلیدی تبدیل کنید، و آنها در عرض چند ثانیه همراه با شما بازی خواهند کرد.

تقلید کردن یک رفتار ارتباطی کلیدی در زبان بدن انسان است. این تعامل، یک ارتباط فوری بین شما و سوژه ایجاد می کند، و به آنها اجازه می دهد تا توجه خود را از لنز دور کرده و در عوض بر روی شما تمرکز کنند.

کنترل داشته باشید – حتی وقتی ندارید

از همان لحظه ای که شما سوژه خود را ملاقات می کنید، تا وقتی که خداحافظی می کنید، بسیار مهم است که شما با استفاده از زبان بدن مطمئن، بالا نگه داشتن انرژی خود، استفاده از کلمات مثبت، و هرگز نشان ندادن هر نشانه ای از استرس، نشان دهید که بر خودتان مسلط هستید – حتی وقتی که ترسیده اید چون تنظیماتی که امتحان کردید جواب نمی دهد.

من می دانم که در ابتدا این کار سخت است، و شما باید به میلیون ها چیز فکر کنید – تنظیمات دوربین، ترکیب بندی، نورپردازی، پس زمینه، و غیره، و حالا من از شما می خواهم که در مورد این که بدن مشتری شما چه می گوید نیز فکر کنید! اما اجازه دهید چند دقیقه در این مورد فکر کنیم. فکر می کنید سوژه شما چه احساسی خواهد داشت وقتی که با یک عکاس ساکت، مضطرب و بی قرار کار می کند که تمام توجه خود را بر روی دوربین یا چراغ ها متمرکز کرده است؟ احساس چندان خوبی نخواهد بود، نه؟ حدس بزنید که این احساس قرار است کجا خودش را نشان بدهد؟ در عکس های شما.

آنها باید بدانند که شما تسلط و کنترل دارید، حتی وقتیکه واقعا ندارید! این یک لحظه «وانمود کن تا واقعا بشوی» در زندگی شماست. با آنها حرف بزنید. توضیح دهید که دارید چه کاری می کنید. شما ممکن است نگران باشید که آنها شما را جدی نگیرند، اما در واقع، آنها فقط در مورد این که اوضاع از چه قرار است کنجکاو هستند. اگر آنها احساس کنند که شما تسلط دارید، یعنی اینکه می دانید دارید چه کار می کنید، ارتباط خود را با آنها حفظ خواهید کرد و به آنها کمک خواهید کرد تا آرام باشند.

بهترین بخش این کار این است که شما نیز احساس تسلط بیشتری خواهید کرد. مطالعات اخیر در زمینه زبان بدن نشان داده است که ما با تغییر ژست و رفتار خود، در واقع احساسات خود را نیز تغییر می دهیم. شما نه تنها مطمئن تر به نظر خواهید رسید، بلکه در واقع احساس اطمینان و اعتماد به نفس بیشتری پیدا خواهید نمود.

گام بعدی چیست؟

این که زبان بدن چگونه می تواند در عکاسی پرتره به شما کمک کند، واقعا شروع کار است. انتخاب نشانه های زبان بدنی که قرار است در پرتره های خود مورد استفاده قرار دهید نیز تاثیر بسیار زیادی بر احساس و کیفیت عکس های شما، و روابط شما با سوژه هایتان دارد.

اگر شما می خواهید یک عکاس پرتره باشید، درک زبان بدن تنها یک گزینه نیست، یک مهارت حیاتی است؛ به همان اندازه که تنفس برای یک خواننده، یا چشیدن برای یک آشپز حیاتی است. اگر آن را نادیده بگیرید، قادر به ایجاد مداوم پرتره های زیبا از افراد یا ایجاد یک تجربه جالب و سرگرم کننده برای آنها نخواهید بود.

خبر خوب این است که این مهارتی است که شما با آن متولد شده اید، و از بدو تولد به طور ناخودآگاه آن را تمرین کرده اید. با این حال، بسیاری از ما به آن توجه نمی کنیم، چون ارتباط غیرکلامی در مدرسه یا بعد از آن بخشی از برنامه درسی آموزشی ما نیست. درست مثل یک نوازنده که با تمرین نسبت به صداها هشیارتر، و یک آشپز که از طریق تجربه نسبت به مزه ها حساس تر خواهد شد، من مطمئن هستم که شما هم اگر کمی کار کنید، خیلی زود با زبان بدن سوژه های خود هماهنگ خواهید شد.

شما خیلی زود بر یک مهارت شگفت انگیز مسلط خواهید شد که نه تنها در کار شما به عنوان یک عکاس، بلکه در زندگی روزمره نیز مفید است.

آیا شما نکات دیگری در مورد زبان بدن دارید؟ لطفا در قسمت نظرات در زیر با ما به اشتراک بگذارید.

دی لبینا (Dee Libine) یک عکاس پرتره حرفه ای و یک مربی زبان بدن معتبر است. او با استفاده از قدرت زبان بدن، یک تجربه منحصر به فرد برای مشتریان خود ایجاد می کند، و نتایجی که آنها از پرتره خود می خواهند را به آنها می دهد. او در کتاب خود به نام «راهنمای زمان بدن برای عکاسان» رازهای خود برای توسعه ارتباط و راضی کردن حتی مشتریان سخت گیر خود، در حالی که باعث می شود آنها از بهترین حالت خود هم بهتر به نظر برسند، به اشتراک می گذارد.

- - , .

نورپردازی پرتره با نور پنجره: یک اشتباه رایج و راه حل آن

منبع

برگرفته از: photographyhacker

- - , .

شما می گویید که لنز گران قیمت من بی نقص نیست؟

تمام لنزها نقص نوری دارند، و تصاویری ایجاد می کنند که نسخه های کامل و بی عیبی از سوژه هایی که به سمتشان نشانه رفته بودند نیستند. اگرچه تولید کنندگان سخت گیر سعی می کنند لنز های بی عیب و نقص ایجاد کنند، در واقع هیچ راهی برای تولید لنزی که تا حدودی مشکل اعوجاج و ابیراهی نداشته باشد، وجود ندارد.

بنابراین اگر من پول بیشتری برای لنزم بپردازم، تصاویری با اعوجاج کمتر از آن به دست خواهم آورد؟

قیمت لزوما شاخص کیفیت نیست. میزان اعوجاج لنز شما تا حد زیادی وابسته به نوع لنز و ساخت آن است. قیمت نقش دارد، اما عواملی مانند فاصله کانونی نیز به همان اندازه مهم هستند.

به عنوان مثال، هرچه لنز واید تر (عریض تر) باشد، بیشتر ممکن است خطوط صاف خمیده به نظر برسند. لنزهای زوم بیشتر از لنزهای پرایم مستعد اعوجاج هستند – تنها به این دلیل که اصلاح ابیراهی ها در هر فاصله کانونی امکان پذیر نیست.

هیچ تضمینی وجود ندارد که یک لنز پرایم کامل و بی عیب باشد – اما این درست است که هرچه محدوده زوم بزرگتر باشد (مانند لنزهای سوپر زوم)، این اعوجاج ها قابل توجه تر می شوند.

من هیچ وقت متوجه هیچ مشکلی در مورد لنزم نشده ام…

این ممکن است برای بسیاری از ما صدق کند. مسئله این است که طراحی لنز در سال های اخیر فوق العاده بهبود یافته است، و دقت وحشتناک آخرین سنسورهای دیجیتال به پیشرفت طراحی لنز سرعت بخشیده است. با داشتن یک SLR دیجیتال خوب و یک لنز معتبر این اعوجاج ها خیلی جزئی هستند – اما وجود دارند.

پس ما هیچ وقت آن را به طور بی نقص نداشته ایم؟

قطعا! اما یک چیز ابتدایی مانند تیرگی در گوشه های تصویر هنوز هم یکی از مشکلات تصاویر مدرن است، همانطور که برای پیشگامان عکاسی بوده است. فقط مسئله اینجاست که این افکت وینیتینگ (vignetting – تیره شدن گوشه های تصویر) این روزها خیلی قابل توجه نیست. در واقع، ما تمایل داریم قبول کنیم که لبه های تصاویر کمی تیره تر خواهد بود – بنابراین حتی به آن توجه نمی کنیم (و برخی برای اغراق آمیز کردن این افکت، گوشه های تصاویر خود را در فتوشاپ تیره تر می کنند). از یک سطح سفید به طور یکنواخت نورپردازی شده یک عکس بگیرید، بر روی کامپیوتر خود با دقت به آن نگاه کنید، و خیلی زود متوجه خواهید شد که مرکز آن روشن تر است. این اثر تیرگی را می توان با استفاده از تنظیمات سفارشی بر روی دوربین های خاص، یا با استفاده از نرم افزار ویرایش تصویر استاندارد از بین برد.

چند نوع مختلف اعوجاج نوری وجود دارد؟

ده ها نوع از این نقص ها وجود دارند، از آستیگماتیسم گرفته تا کما، اما دو یا سه نوع وجود دارند که به طور ویژه ارزش توجه دارند.

با ساده ترین نمونه قابل درک شروع کنیم

ما با اعوجاج خطوط منحنی (curvilinear distortion) آغاز خواهیم کرد. این اعوجاج چندین نوع مختلف دارد، اما نوعی که شما بیشتر از همه خواهید دید، اعوجاج خمره ای (barrel distortion) است. وقتی شما از یک لنز اولترا واید استفاده می کنید، تشخیص آن واقعا آسان است، و باعث می شود که خطوط صاف در لبه کادر به سمت بیرون خم شوند. این اثر بر روی یک لنز چشم ماهی (fisheye) از این هم مشهودتر است، که در آن برای به دست آوردن عریض ترین نمای دید ممکن، این اعوجاج ها توسط طراحان لنز اصلاح نشده رها می شوند.

چه نوع اعوجاج های خطی دیگری وجود دارند؟

اعوجاج جاسوزنی (Pincushion distortion) اغلب در لنزهای تله فوتوی بلند دیده می شود – و باعث می شود که خطوط به سمت داخل خم شوند. این اثر معمولا خیلی ظریف است، و به طور معمول مشخص و بارز نیست مگر این که از سوژه های مستطیل شکل به طور مستقیم عکس بگیرید. برخی از لنزهای زوم می توانند علائم اعوجاج سبیلی (moustache distortion) را نشان دهند – که در آن یک تصویر می تواند هر دو اعوجاج جاسوزنی و خمره ای را نشان دهد. این نوع اعوجاج معمولا در لنزهای زوم واید دیده می شود، و باعث می شود خطوط مستقیم موج دار به نظر برسند.

من باید مراقب چه چیز دیگری باشم؟

کج‌نمایی یا ابیراهی رنگی (Chromatic aberration) احتمالا بزرگترین ترس و نگرانی یک عکاس SLR مدرن است. همانطور که ما بر روی تصاویر خود زوم می کنیم، حاشیه رنگی ای که به وجود می آورد، به مراتب قابل توجه تر از روزهای عکاسی با فیلم است (زمانی که این مشکل تنها در عکس های خیلی بزرگ شده دیده می شد).

کجا احتمال بیشتری برای دیدن ابیراهی رنگی وجود دارد؟

این مشکل تمام لنزها را با هر فاصله کانونی تحت تاثیر قرار می دهد، اما در فواصل کانونی خیلی طولانی تر و در لنزهای ارزان قیمت تر، برجسته تر خواهد بود. همچنین ارزشش را دارد که نگاهی به تست های لنز بیاندازید، چون این پدیده برخی از مدل ها را بیش از مدل های دیگر تحت تاثیر قرار می دهد. شما آن را در لبه های سوژه ها، و به سمت لبه های تصویر خواهید دید. جایی که یک خط سفید دارید که از یک ناحیه تیره تر عبور می کند دیدن آن ساده تر است – قاب های پنجره در تصویر شما جای خوبی برای نگاه کردن هستند.

آیا من می توانم کاری برای آن انجام دهم؟

بله، با ویرایش می توان آن را اصلاح کرد. حتی ممکن است دوربین شما برنامه ای داشته باشد که به شما کمک کند این مشکل را برطرف کنید. فتوشاپ CS ابزارهای خوبی برای به حداقل رساندن اثر آن بر روی تصاویر شما دارد. نرم افزار PTLens نیز خوبی است.

انواع اعوجاج لنز

در زیر نمونه هایی از انواع معمول (متداول) اعوجاج لنز وجود دارد که نشان می دهد چگونه آنها بر ترکیب بندی شما تاثیر می گذارند.

اعوجاج خمره ای – Barrel Distortion

اعوجاج خمره ای تصویری ایجاد می کند که در آن خطوط به بیرون به سمت لبه ها خمیده می شوند – که باعث می شود مستطیل ها به شکل خمره به نظر برسند.

اعوجاج جاسوزنی -Pincushion Distortion

اعوجاج جاسوزنی باعث می شود به نظر برسد که خطوط به داخل به سمت مرکز خم شده اند – که باعث می شود مستطیل ها مانند خطوط یک جاسوزنی به نظر برسند.

در تصویر فوق تفاوت اعوجاج خمره ای و جاسوزنی را مشاهده می نمایید.

ابیراهی رنگی – Chromatic Aberration

ابیراهی رنگی (یا achromatism) معمولا از طریق حاشیه رنگی ای که بر روی خطوط و لبه ها در تصویر ایجاد می کند، دیده می شود.

وینیتینگ – Vignetting

تمام لنزها تصویری ایجاد می کنند که لبه های آن تاریک تر از مرکز آن است – این حالت تحت عنوان وینیتینگ شناخته شده است، و می تواند به عنوان ابزار سبک شناسی مورد استفاده قرار گیرد. این افکت گاهی به عمد و در نرم افزار هایی چون فتوشاپ اعمال می شود که لبه های عکس را تیره تر می کنند.

بدون اعوجاج

بدون اعوجاج لنز، که در آن خطوط مانند واقعیت مستقیم هستند. هیچ تیرگی در لبه ها وجود ندارد، و همه رنگ ها سر جای خود هستند.

چرا ابیراهی رنگی اتفاق می افتد؟

هدف یک لنز شکست نور است – برگرداندن مسیر مستقیم اشعه ها با یک زاویه و به سمت سنسور.

متاسفانه، طول موج های مختلف نور با مقادیر کمی متفاوت برگردانده می شوند (شکست پیدا می کنند)، به این معنی که مسیر نور قرمز با زاویه متفاوتی نسبت به نور آبی برگردانده می شود، که باز هم مقدار آن با نور سبز متفاوت است.

سپس رنگ های متفاوت در نقاط مختلف متمرکز می شوند، در نتیجه حاشیه های رنگی (colour fringing) به وجود می آید.

دو نوع ابیراهی رنگی وجود دارد. ابیراهی رنگی عرضی (lateral chromatic aberration) که حاشیه های رنگی ایجاد می کند، و با این واقعیت ایجاد می شود که بزرگنمایی تصویر با طول موج تغییر می کند.

ابیراهی رنگی طولی یا محوری (Longitudinal chromatic aberration) با طول موج های مختلف متمرکز شده در فواصل مختلف ایجاد می شود. هر دو این کج‌نمایی هایی رنگی در تصویر فوق نشان داده شده است.

این باعث ایجاد نرمی در کل تصویر می شود، و با اجتناب از عریض ترین دیافراگم برای به حداکثر رساندن عمق فوکوس می توان آن را کاهش داد.

واژگان تخصصی

اعوجاج خمره ای

نقص لنز، متداول در لنزهای اولترا واید که خطوط صاف را در لبه ها به سمت بیرون خم می کند.

ابیراهی رنگی

نقص لنزی که در آن طول موج های نور با مقادیر (زوایای) مختلف شکسته می شوند، یا در فواصل مختلف متمرکز می شوند.

اعوجاج جاسوزنی

نقص لنز معمول در لنزهای تله فوتوی بلند که باعث می شود به نظر برسد که تصویر در لبه ها به سمت داخل خم شده است.

APO

آپوکرومات (Apochromat). نوعی لنز، ساخت شرکت سیگما و شرکت های دیگر، که برای تصحیح ابیراهی رنگی طراحی شده است.

ED

پراکندگی بسیار کم (Extra-low dispersion). برخی از لنزهای نیکون طراحی شده برای تصحیح ابیراهی رنگی.

UD

پراکندگی بسیار کم (Ultra-low Dispersion). المان موجود در برخی از لنزهای سری L کانن که برای تصحیح ابیراهی رنگی طراحی شده است.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

- - , .

عکس های معماری پیتر استوارت (Peter Stewart) مملو از رنگ هستند، اکثرا در شب گرفته شده اند و گاهی اگر حسابی کل کادر را بررسی نکنید، حتی تشخیص نخواهید داد که دارید به یک ساختمان نگاه می کنید. در ادامه با هم تعدادی از این عکس ها را خواهیم دید:

صفحه اینستاگرام و ۵۰۰px پیتر استوارت

instagram.com/petestew۵۰۰px.com/peterstewartphotography

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

- - , .

قوانین ساده این بخش

• گاهی ما عمدا عکس هایی که بی عیب نیستند را انتخاب می کنیم، پس لطفا با انتقادات سازنده خود به دوستانتان کمک کنید
• آزادانه هر نصیحتی که می دانید مفید است را مطرح کنید – ترکیب بندی، نورپردازی، ویرایش و…

کاندید این هفته بخش نقد عکس (برای مشاهده سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید):

عکس

مشخصات عکس :

• دیافراگم: f/8
• سرعت شاتر: ۱/۲۰۰sec
• حساسیت سنسور: ISO-100

عکاس: آقای مرتضی مهرورز

قصد داشتید چه چیزی را به تصویر بکشید؟

ابری که بر سر شهر ماسوله سایه افکنده بود.

لطفا نظر خود را در قسمت نظرات، پایین همین صفحه، مطرح نمایید. شما چگونه چنین صحنه یا عکسی را به طور متفاوتی به تصویر می کشیدید؟ تشکر فراوان از همه عزیزانی که هفته گذشته در این بخش دیدگاهشان را مطرح نمودند.

سازنده ترین نظرات در سایت به شکل برجسته ای نمایش خواهند یافت. شما هم می توانید با کلیک روی این لینک عکس خود را برای بخش نقد ارسال نمایید.

مروری بر نقد عکس هفته گذشته

- - , .

ابرها بر بالای کوه ها حرکت می کنند و در دره ها فرود می آیند؛ ترافیک با سرعت در خیابان های شلوغ حرکت می کند؛ گل ها با سرعتی که ما به طور عادی نمی توانیم ببینیم می شکفند. اینها تنها چند مورد از لذت هایی هستند که عکاسی تایم لپس یا زمان‌گریز (timelapse photography) ارائه می دهد. شما دنیا را در یک مقیاس زمانی متفاوت می بینید، و متوجه چیزهایی می شوید که قبلا هرگز از آنها اطلاع نداشتید، مانند ابرهایی که در نقاط مختلف آسمان همزمان در دو جهت مختلف حرکت می کنند.

شما با عکاسی از تصاویر بی حرکت و ترکیب آنها کنترل بیشتری بر نتیجه نهایی دارید، به خصوص اگر با فرمت RAW عکس بگیرید – توانایی دستکاری تصاویرتان به میزان ارائه شده توسط فایل های RAW (به اندازه ای که فایل های RAW اجازه می دهند)، به تایم لپس های شما کیفیتی خواهند داد که هرگز فکر نمی کردید ممکن باشد.

همچنین، از آنجا که عکاسی شما بی حرکت است، قادر به ایجاد رزولوشن های بسیار بیشتر، مانند ۴K خواهید بود، بنابراین امکان ثبت جزئیات بیشتری وجود دارد.

گرفتن یک فیلم تایم لپس با یک لنز تیلت شیفت بُعد دیگری اضافه می کند، و شما را قادر می سازد تا یک نسخه متحرک از افکت معروف به «شهر اسباب بازی یا Toy Town» ایجاد کنید. قابلیت های تیلت و شیفت لنز وظایف متفاوتی دارند.

تیلتینگ (Tilting – کج کردن لنز با یک زاویه نسبت به سنسور فیلم یا تصویر شما) کنترل می کند که کدام بخش های تصویر تار و کدام بخش ها در فوکوس واضح و شارپ باشند. شیفتینگ (Shifting ) شما را قادر می سازد خطوط عمودی همگرا (converging verticals) را اصلاح کنید که به ویژه در عکاسی معماری مفید است.

برای این آموزش ما از عملکرد تیلت لنز تیلت-شیفت خود برای تار کردن بالا و پایین صحنه و ایجاد یک عمق میدان کم استفاده خواهیم کرد، تا یک توهم از مینیاتوری بودن جهان ایجاد کنیم – شما اغلب می بینید که این افکت در اخبار یا توسط مستندسازان برای انتقال حس زندگی شلوغ یک شهر مورد استفاده قرار می گیرد. اگر لنز تیلت شیفت ندارید، همچنان با دنبال کردن گام های این آموزش قادر خواهید بود فیلم تایم لپس خود را ایجاد کنید – یک تایم لپس معمولی بدون افکت مینیاتوری ای که یک لنز تیلت شیفت می تواند به فیلم شما اضافه کند.

در این آموزش ما به شما نشان خواهیم داد که چگونه دوربین DSLR خود را تنظیم کرده و برای تایم لپس خود عکس بگیرید، و چطور عکس های خود را قبل از تبدیل آنها به یک فیلم، ویرایش و پردازش کنید. بنابراین اجازه دهید این روند را به چند بخش قابل کنترل تقسیم کنیم…

آموزش گام به گام: ثبت دنباله ای از عکس ها برای ساخت تایم لپس

به یک جای بلند بروید

محل مورد علاقه خود را پیدا کنید – یک منظره شهری یا چشم انداز دارای یک سری حرکت که قصد دارید آن را در تایم لپس خود نمایش دهید – و سعی کنید یک نقطه دید مرتفع پیدا کنید. رنگ های روشن نیز به افکت شهر اسباب بازی کمک می کنند، بنابراین در آب و هوای خوب عکس بگیرید، در حالت ایده آل با چند ابر پفی در حال عبور، اگر آسمان را هم در عکس خود می گنجانید.

دوربین را محکم نگه دارید

دوربین خود را بر روی یک سه پایه نصب کنید. شما می توانید آن را بر روی یک دیوار یا در بالای یک کیسه قرار دهید، اما به یاد داشته باشید که بهترین تایم لپس ها آنهایی هستند که در آنها صحنه حرکت می کند، نه دوربین، و کوچکترین حرکت دوربین می تواند این افکت را خراب کند. اگر سه پایه شما کمی لرزش دارد (لق می خورد)، کیف دوربین خود را از آن آویزان کنید.

زاویه خود را پیدا کنید

اگر لنز تیلت شیفت ندارید، می توانید با لنز استانداردتان عکس های تایم لپس خود را بگیرید. کافیست این شماره را رد داده و گام های بعدی را مطالعه نمایید. لنز تیلت شیفت تنها تایم لپس شما را مینیاتوری می کند و به آن افکت مرسوم «شهر اسباب بازی» را اضافه می کند که حتی ممکن است آن را برای ویدیو تایم لپس خود ترجیح ندهید.

با تیلت لنز و دیافراگم آزمایش کنید تا به افکتی که به دنبالش هستید برسید. ما متوجه شدیم که نگاه کردن به پایین با یک زاویه ۲۰-۳۰ درجه ای و تنظیم حداکثر تیلت در حداکثر دیافراگم لنز، بهترین افکت شهر اسباب بازی را نتیجه می دهد. برای بیشتر نمایان شدن افکت تاری، پیش زمینه/ پس زمینه کافی در کادر قرار دهید.

نقطه کانونی را انتخاب کنید

از فوکوس دستی برای فوکوس کردن بر روی قسمتی از کادر (نقطه کانونی – مرکز توجه) که می خواهید واضح شارپ باشد استفاده کنید. در صورت لزوم، بر روی صفحه نمای زنده (live view) تا دید ۱۰۰% زوم کنید تا بررسی کنید که ناحیه ای که می خواهید در فوکوس باشد، کاملا شارپ است. استفاده از فوکوس دستی، سعی و تلاش مکرر لنز برای فوکوس (hunting) را نیز متوقف می کند.

از مُد نوردهی خودکار اجتناب کنید

برای تایم لپس های فضای باز از مُد نوردهی دستی (manual) استفاده کنید، در غیر این صورت دوربین شما ممکن است در نیمه راه به علت تغییر نور، دیافراگم یا تراز سفیدی را تغییر دهد. ما برای تایم لپس های خود یک دیافراگم f/3.5 در ایزو ۱۰۰ انتخاب کرده، و سپس به تنظیم سرعت شاتر پرداختیم تا وقتیکه یک تصویر به خوبی نوردهی شده به دست آوردیم.

ما برای عکاسی تصاویر مورد نیاز برای ساخت فیلم تایم لپس، به منوی دوربین D750 خود رفتیم، به «Photo shooting menu یا منوی عکسبرداری» اسکرول کردیم و «Interval Timer shooting یا عکاسی با وقفه زمانی» را انتخاب کردیم. از اینجا ما یک وقفه زمانی دو ثانیه ای را برای ۵۰۰ عکس تنظیم کردیم، تا یک ویدیوی ۲۰ ثانیه ای با ۲۵ فریم در ثانیه به دست آوریم (گام ۳ را در زیر مشاهده کنید).

زمانبندی درست وقفه ها

زمانبندی، کلید ایجاد یک تایم لپس موثر است. وقفه (interval) بین عکس ها چیزی است که سرعت ویدیو نهایی را مشخص می کند. هرچه وقفه زمانی بین عکس ها طولانی تر باشد، حرکت المان ها در فیلم نیز سریع تر خواهد شد و برعکس. این به شما بستگی دارد که بخواهید حرکت را در ویدیو نهایی سریع نشان دهید یا آهسته، اما در ادامه برای صحنه های مختلف وقفه هایی را پیشنهاد می دهیم و شما می توانید آن ها را امتحان نمایید.

ابر هایی که خیلی آهسته حرکت می کنند: وقفه ۱۰ ثانیه ای.

ابرهایی که معمولی حرکت می کنند: وقفه ۵ ثانیه ای.

ابرهایی که خیلی سریع حرکت می کنند: وقفه ۳ ثانیه ای.

مردمی که در خیابان قدم می زنند: وقفه ۲ ثانیه ای.

مسیر خورشید در یک روز صاف: وقفه ۳۰ ثانیه ای.

مناظر شب، ستارگان، ماه و غیره: وقفه ۲۰ تا ۳۰ ثانیه ای.

ترافیک به وقفه زمانی یک یا دو ثانیه ای نیاز خواهد داشت، بسته به فاصله وسایل نقلیه از شما و سرعت آنها. ما برای دنباله خود از وقفه ۲ ثانیه ای استفاده کردیم (مرحله ۶ را ببینید).

نکته سریع: وقتی دارید اولین عکس دنباله خود را می گیرید، ایده خوبی است که سرعت شاتر را برای به دست آوردن یک نوردهی صحیح در زمانی که خورشید و/یا صحنه در روشن ترین حالت خود است، تنظیم کنید. اگر این کار را نکنید، هر موقع که خورشید بیرون می آید شما در معرض خطر یک دنباله بیش از حد نوردهی شده از تصاویر با هایلایت ها (قسمت های روشن) سوخته خواهید بود. اگر خورشید پشت ابر برود، شما در نهایت یک دنباله عکس کمی تاریک تر خواهید داشت، اما سایه های تاریک کمتر از هایلایت های سوخته حواس پرتکن هستند.

آموزش گام به گام: از عکس های ثابت تا ویدیو

یک عکس را ویرایش کنید

عکس ها را در نرم افزار لایت روم باز کنید. اولین عکس خود را انتخاب کنید، و تراز سفیدی، نوردهی، کنتراست و غیره را در صورت نیاز تنظیم کنید – اکنون زمان بازیابی هایلایت ها یا زیاد کردن اشباع است. شما ممکن است بخواهید یک فیلتر تدریجی (Graduated Filter) یا یک افکت وینیت (vignette) به آن اضافه کنید تا تمرکز بیننده را به مرکز تصویر خود جلب کنید.

همه عکس ها را همگام سازی کنید

هنگامی که اولین عکس را ویرایش کردید، کل مجموعه را انتخاب کنید (Cmd/Ctrl+A) و بر روی دکمه Sync (همگام سازی) در پایین سمت راست پنجره کلیک کنید. این کار ویرایش شما را به تمام عکس ها اعمال می کند، که فوق العاده در وقت شما صرفه جویی می کند، زمانی که ۵۰۰ عکس برای پردازش دارید.

نرخ فریم را تنظیم کنید

به پنل Slideshow بروید و تنظیمات LRTimelapse را از Template Browser (مرورگر الگو ها) انتخاب کنید. شما تنظیمات نرخ فریم های مختلف را مشاهده خواهید کرد – یکی از این استاندارد های تلویزیونی را متانسب با محل زندگی خود انتخاب نمایید (ویدیو PAL، در ایران و انگلستان مورد استفاده قرار می گیرد، در نرخ ۲۵ فریم در ثانیه اجرا می شود؛ NTSC، در آمریکا مورد استفاده قرار می گیرد، در نرخ ۲۹٫۹ فریم در ثانیه اجرا می شود).

فیلم خود را اکسپورت کنید

مطمئن شوید تمام تصاویری که می خواهید در فیلم تایم لپس خود استفاده کنید انتخاب شده اند (کلیدهای Cmd/Ctrl+A را فشار دهید تا کل دسته عکس ها را انتخاب کنید)، سپس بر روی دکمه خروجی گرفتن با نام Export Video در زیر template browser کلیک کنید. فایل ویدیوی خود را نام گذاری کنید، سپس بر روی Save کلیک کنید. ویدیوی شما اکنون شروع به اکسپورت شدن می کند.

و منتظر بمانید…

ممکن است مجبور باشید مدتی منتظر بمانید تا کامپیوتر تصاویر با رزولوشن بالای شما را به ویدیو اکسپورت کند، به خصوص اگر یک تایم لپس نسبتا طولانی باشد. بدیهی است که هرچه ویدیو طولانی تر باشد، این مرحله بیشتر طول خواهید کشید.

اینتروالومتر

توجه داشته باشید که همه دوربین های DSLR قابلیت عکاسی با وقفه زمانی را ندارند. اگر دوربین شما این ویژگی را ندارد، می توانید یک اینتروالومتر (Intervalometer) اکسترنال متناسب با آن بخرید. آنها شبیه به ریموت کنترل هستند، اما شما همچنین می توانید آنها را برنامه ریزی کنید تا یک سری عکس با وقفه های زمانی تعیین شده بگیرند.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

- - , .

آموزش تکنیک عکاسی نقاشی با نور

منبع

برگرفته از: indie hack

- - , .

شما احتمالا از بسیاری از روش هایی که در آن می توانید نوردهی را بر روی دوربین خود تنظیم کنید مطلع خواهید شد، مگر این که بخواهید به گزینه خودکار دوربین خود بچسبید. آنهایی که نوردهی را به یک روش کاری خاص تنظیم می کنند ممکن است از بسیاری از این روش ها به خاطر یک یا دو روش مورد نظر خود چم پوشی کنند، اما برای آنهایی که می خواهند کنترل دوربین خود را به دست آوردند، دانستن این که در یک شرایط خاص از کدام روش باید استفاده کنند، ممکن است گیج کننده باشد.

به عنوان مثال، آیا شما باید از براکت گذاری نوردهی استفاده کنید یا جبران نوردهی؟ یا شاید باید تنها با فرمت Raw عکس بگیرید و نوردهی را در پس پردازش تنظیم کنید؟ اگر تصاویر شما کمی تاریک هستند، آیا باید از یک الگوی نورسنجی دیگر استفاده کنید یا استفاده از یک تنظیمات دامنه دینامیک (dynamic range) بهتر خواهد بود؟ و در مورد مد نوردهی دستی چطور؟

پاسخ ساده این است که تمام اینها می توانند مفید باشند – با دانستن این که چه موقع باید از یک مورد که بیشتر از همه برای صحنه ای که در حال عکاسی از آن هستید مناسب است استفاده کنید، که کلید ساده تر کردن عکاسی شماست. ادامه این مطلب لنزک را بخوانید تا متوجه شوید که هر گزینه مختلف چه کاری انجام می دهد و چه موقع برای استفاده از آن بهتر است.

عکاسی با فرمت Raw

عکس گرفتن با فرمت خام یا Raw به شما اجازه می دهد تا بعد از این که تصویر خود را ثبت کردید، در مورد بسیاری از گزینه های پردازش تصمیم بگیرید. اگر با فرمت Raw عکاسی کرده باشید، می توانید در پس پردازش بر روی نوردهی کلی، نواحی سایه دار، جزئیات هایلایت ها (قسمت های روشن) و غیره کار کنید، و برای رسیدن به نتایجی که می خواهید وقت بگذارید. البته توجه کنید که هنگام عکاسی با فرمت Raw همچنان باید به نوردهی توجه داشته باشید. به عبارتی فرمت Raw زمانی موثر است که نوردهی را تا حد امکان درست انجام داده باشید.

چه موقع از آن استفاده کنیم: اگر شما عادت دارید تصاویر خود را پردازش کنید و فضای کارت حافظه اجازه می دهد، عکس گرفتن با فرمت Raw ایده خوبی است تا همیشه یک نسخه با کیفیت بالا از تصاویر را داشته باشید.

شما ممکن است به فرمت Raw برای عکس های فوری عمومی نیاز نداشته باشید، اما از آنجا که فایل های Raw حاوی اطلاعات بیشتری نسبت به فایل های JPEG هستند، متوجه خواهید شد که تنظیم فایل های Raw برای تصاویری که بیشتر مورد نظر هستند، نتایج با کیفیت تری نسبت به وقتی که این کار را با فایل های JPEG می کنید، به شما خواهد داد.

با این حال، تنها آنقدر اطلاعات در فایل های Raw وجود دارد که شما بتوانید سایه ها را مقداری روشن تر کرده و جزئیات را به هایلایت ها بازگردانید، بنابراین هدف شما باید این باشد که تا آنجا که می توانید با یک روش مکمل به نتایج درست در دوربین برسید، چه روش جبران نوردهی باشد، چه براکت گذاری و چه هر چیز دیگری.

این امر به ویژه در مورد اکثر دوربین های کامپکت صادق است که آزادی عمل آنها برای پردازش تصاویر Raw معمولا محدودتر از زمانی است که از دوربینی با یک سنسور بزرگتر استفاده می شود. هر چه فایل شما برای شروع بهتر نوردهی شده باشد، کمتر مجبور خواهید بود آن را در پردازش تنظیم کنید – و به همین ترتیب عکس شما اطلاعات بیشتری را حفظ می کند.

جبران نوردهی

جبران نوردهی به شما اجازه می دهد تا نوردهی دوربین خود را به سمت نوردهی بیش از حد (overexposure) یا نوردهی ناکافی (underexposure) متمایل کنید. همانطور که در تصویر فوق مشاهده می کنید، جبران نوردهی با علامت + و – نمایش داده می شود. اعداد مثبت برای نوردهی بیشتر و اعداد منفی می توانند برای نوردهی کمتر تنظیم شوند.

چه موقع از آن استفاده کنیم: این گزینه وقتی که دوربینتان دائما یک خوانش (نورسنجی و ارائه تنظیمات نوردهی) به شما می دهد که کاملا برای شما کارساز نیست، مفید می باشد. بنابراین، اگر به عنوان مثال دوربین شما به طور مداوم تصاویر نسبتا تاریک ثبت می کند، تنظیم جبران نوردهی تا ۱EV+ تضمین خواهد کرد که آن تصاویر دائما به آنچه شما انتظار دارید نزدیک تر می شوند.

این امر مثلا می تواند به این علت باشد که تعداد زیادی عناصر روشن یا براق در صحنه وجود دارند که باعث می شوند دوربین شما نوردهی ناکافی کند یا چون شما دارید از جزئیات تیره تری عکس می گیرید که دوربین بیش از حد نوردهی می کند.

جبران نوردهی همچنین در هنگام عکاسی از یک سوژه در مقابل پس زمینه ای که به طور متفاوت نورپردازی شده مفید است، چیزی که اغلب یک دوربین را برای ارائه نوردهی نامناسب به اشتباه می اندازد. به یاد داشته باشید که اگر شرایط شما تغییر کند، این گزینه ممکن است دیگر دقیق نباشد، بنابراین همیشه به یاد داشته باشید که وقتی کارتان با جبران نوردهی تمام شد، آن را به صفر برگردانید، چون در غیر این صورت بر تمام تصاویر بعدی تاثیر خواهد گذاشت.

براکت گذاری یا براکتینگ نوردهی

براکتینگ یا براکت گذاری نوردهی خودکار (Auto Exposure Bracketing)، معمولا به یک عکس استاندارد، یک عکس با نوردهی ناکافی، و یک عکس با نوردهی بیش از حد، منجر می شود. با دادن سه تصویر به شما (یا پنج، یا هفت، بسته به آنچه که دوربین شما اجازه می دهد و این که شما چطور آن را تنظیم کرده اید)، شانس شما برای رسیدن به یک تصویر با مناسب ترین نوردهی افزایش می یابد.

چه موقع از آن استفاده کنیم: براکت گذاری در بسیاری از شرایط مفید است. به عنوان مثال شما می توانید وقتی که شرایط نورپردازی دائما در حال تغییر است از آن استفاده کنید، مانند عکاسی در زیر نور چشمک زن یا نوری که دائما در حال تغییر است.

همچنین مواردی وجود دارند که کنتراست یا تضاد نوری صحنه بالا است و ثبت یک نوردهی به معنای آسمان بیش از حد نوردهی شده یا زمینی با نوردهی ناکافی خواهد بود. در اینجا شما می توانید دوربین را روی سه پایه گذاشته (برای یکسان ماندن کادر ها حین براکت گذاری) و با استفاده از قابلیت براکت گذاری، چند عکس با نوردهی مختلف ثبت کنید. سپس می توانید با ترکیب کردن این عکس ها در نرم افزاری چون فتوشاپ به یک تصویر واحد با یک دامنه دینامیکی وسیع تر از آنچه که به طور معمول توسط سنسور قابل دستیابی است برسید (یک تکنیک شناخته شده تحت عنوان عکاسی با دامنه دینامیک بالا یا HDR).

لنزک: در کتاب «ترکیب نوردهی» لنزک که به زودی منتشر می گردد، انواع روش های ساده و پیشرفته ترکیب نوردهی را خواهید آموخت.

نکته مفید: اگر شما می دانید که بعید است در هنگام براکت گذاری به یکی از نوردهی ها نیاز پیدا کنید، می توانید از این قابلیت همراه با جبران نوردهی استفاده کنید تا دو نوردهی در جهت اولویت هایتان به شما بدهد.

بنابراین، اجازه دهید بگوییم که شما براکت گذاری را روی ۱EV تنظیم و فعال کرده اید، که این به شما سه عکس با ۳ نوردهی مختلف خواهد داد: عکسی با نوردهی استاندارد، یک عکس کمتر نوردهی شده تا ۱EV پله و یک عکس بیشتر نوردهی شده تا ۱EV.

اگر فکر می کنید که به تصویر کمتر نوردهی شده نیازی نخواهید داشت – در عوض، ترجیح می دهید یک تصویر نرمال و دو تصویر بیشتر نوردهی شده داشته باشید – به سادگی جبران نوردهی ۱EV+ را اعمال کنید و آنگاه تصویر «کمتر نوردهی شده» که در پاراگراف بالا گفتیم، تصویر استاندارد خواهند بود، و دو تصویر دیگر تصاویر بیش از حد نوردهی شده با درجات مختلف خواهند شد.

بیشتر بخوانید: آموزش براکتینگ نوردهی به طور دستی یا استفاده از براکتینگ نوردهی خودکار (AEB)

مد نوردهی دستی (M)

این مد امکان تغییر دیافراگم و سرعت شاتر را به طور مستقل از یکدیگر به شما می دهد. اگرچه دوربین هنوز هم از الگوی نورسنجی ای که شما انتخاب کرده اید برای قضاوت در مورد نوردهی استفاده می کند، اما شما باید هر پارامتر را خودتان تنظیم کنید.

این کار می تواند وقت بیشتری بگیرد اما کنترل بیشتری را به دست شما داده و به شما اجازه می دهد تا به راحتی تنظیمات متناسب با صحنه را ایجاد کنید.

چه موقع از آن استفاده کنیم: این گزینه به ویژه زمانی که شما ممکن است بخواهید مرتبا نوردهی را با تغییر سرعت شاتر و دیافراگم تنظیم کنید، مفید است.

به عنوان مثال هنگام عکاسی از یک صحنه نسبتا روشن، شما می توانید به سرعت یک دیافراگم باز را با یک سرعت شاتر سریع، یا یک دیافراگم کوچک را با یک سرعت شاتر طولانی، با هم ترکیب کنید.

نوردهی دستی زمانی که شما نمی خواهید دوربین دیافراگم یا سرعت شاتر را هر موقع که لازم بداند تغییر دهد مفید است، چون هنگام استفاده از مدهای برنامه (Program)، اولویت دیافراگم و اولویت شاتر این کار را خواهد کرد.

همچنین هنگام استفاده از فلاش مفید است، به خصوص به این دلیل که شما باید مطمئن شوید که سرعت شاترهای شما برای همگام سازی فلاش در یک سرعت مناسب باقی می مانند.

بهینه سازی محدوده دینامیکی

این گزینه، که با نام هایی مانند Active D-Lighting بر روی دوربین های نیکون و Dynamic Range Optimizer بر روی مدل های سونی شناخته می شود، نوردهی را به طور جداگانه برای نواحی (قسمت های) خاص تنظیم می کند به جای این که آن را برای کل تصویر تنظیم کند. اگرچه راه دقیق عملکرد این گزینه بین دوربین های مختلف متفاوت است، اما هدف آن به دست آوردن یک نوردهی خوب برای سایه ها، تن های میانی و هایلایت هاست به طوری که جزئیات در سراسر نواحی مختلف قابل مشاهده باشند.

این قابلیت معمولا چندین گزینه ارائه می دهد به طوری که اثر آن را می توان متناسب با صحنه تنظیم کرد، اگرچه می توان آن را بر روی Auto گذاشت تا تصمیم گیری را بر عهده دوربین قرار دهید.

چه موقع از آن استفاده کنیم: این گزینه زمانی که صحنه شما دارای یک دامنه دینامیکی به طور طبیعی وسیع است بهترین کاربرد را دارد. بنابراین، برای یک منظره با یک نسبت خوب از قسمت های روشن تر و تاریک تر مناسب است، یا شاید هنگام عکاسی در داخل خانه که در آن می خواهید جزئیات داخلی تیره تر با جزئیات داخلی روشن تر ظاهر شده بخاطر نور پنجره، متعادل شوند.

این قابلیت در این صحنه ها بیشترین اثر را خواهد داشت، هرچند قوی ترین تنظیمات می توانند تا حد زیادی کنتراست را کاهش دهند، بنابراین تنها در صورت لزوم از آن استفاده کنید.

مدهای نورسنجی تمرکز بر روی میانه و نقطه ای

مدهای نورسنجی پیش فرض ماتریسی (matrix)، یا ارزیابی کننده (evaluative) هنگام قضاوت در مورد نوردهی صحیح، تمام قسمت های صحنه را در نظر می گیرند، اما اگر شما در حال گرفتن چندین عکس از یک سوژه یکسان در یک سری شرایط غیرمعمول هستید، تغییر وضعیت به یک الگوی نورسنجی دیگر ممکن است ایده بهتری باشد.

گزینه نورسنجی تمرکز بر روی میانه (Centre-weighted metering)، نوردهی را به سمت سوژه اصلی متمایل می کند اما نواحی اطراف را نیز در نظر می گیرد، در حالی که گزینه نورسنجی نقطه ای (spot metering) تنها از نسبت بسیار کوچکی از صحنه برای قضاوت در مورد نوردهی برای کل تصویر استفاده می کند.

چه موقع از آن استفاده کنیم: نورسنجی تمرکز بر روی میانه زمانی که سوژه شما به شیوه ای متفاوت با پس زمینه نورپردازی می شود ایده آل است، مانند عکاسی پرتره در مقابل یک آسمان روشن یا نور پس زمینه، چون استفاده از الگوی نورسنجی ارزیابی کننده در اینجا به احتمال زیاد به نوردهی ناکافی منجر می شود.

نورسنجی نقطه ای هنگامی که سوژه تنها نسبت کوچکی از کادر را اشغال می کند مفید است، مانند ثبت یک حشره بر روی یک شاخه ای از چمن. این گزینه تضمین می کند که نوردهی برای سوژه، به قیمت تمام قسمت های دیگر، کاملا دقیق است.

قفل نوردهی

دوربین شما در صورتی که لازم بداند دیافراگم یا سرعت شاتر (یا هر دو) را تغییر خواهد داد تا مناسب ترین نوردهی را برای صحنه ایجاد کند، مگر این که شما از مد نوردهی دستی (M) استفاده کنید. قابلیت قفل نوردهی (Lock AE) به شما اجازه می دهد تا نوردهی را به سرعت بر روی یک تنظیمات خاص قفل کنید تا بتوانید از آنها برای تمام فریم های بعدی استفاده کنید.

چه موقع از آن استفاده کنیم: قفل نوردهی در مواقعی مفید است که شما یک صحنه را نورسنجی می کنید و به نوردهی ای که از آن راضی هستید دست می یابید، اما پس از آن نیاز دارید موقعیت یا کادربندی خود را تغییر دهید که می تواند باعث شود دوربین شما یک خوانش نورسنجی متفاوت به شما بدهد.

همچنین وقتی چیزی که شما نمی توانید آن را در صحنه کنترل کنید باعث نوسان خوانش نورسنجی می شود این گزینه مفید است، مانند نور چشمک زن یا نواحی در حال تغییر در روشنایی در اطراف یک سوژه، و همچنین هنگام استفاده از الگوهای نورسنجی تمرکز بر روی میانه یا نقطه ای نیز بسیار مفید است، که در آن تغییرات جزئی در موقعیت شما می تواند موجب تغییر خوانش نورسنجی شود.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

- - , .

دیدن اینکه چنین عکس برجسته ای محبوب شده است تعجب برانگیز نیست، اما چیزی که واضح نیست این است که چقدر ساده به تصویر کشیده شده است. عکاس مبتدی Jonathan Schraysshuen این عکس را با دوربین کانن ۶۰D و لنز کیت ۵۵-۱۸ میلیمتری و یک فلاش حلقه ای گرفته است.

جاناتان می گوید:

«دسته ای از گل ها را روی میز اتاق نشیمن داشتم و وقتیکه از کنارشان رد می شدم این رز زیبا توجهم را جلب کرد. به سرعت من را وادار کرد که زیباییش را به تصویر بکشم.»

بنابراین او مقداری آب روی گلبرگ ها اسپری می کند، فلاش حلقه ایش را بر می دارد، دیافراگم را تا f/25 می بندد و عکس می گیرد:

برای تماشای عکس در اندازه بزرگ روی آن کلیک نمایید.

مشخصات عکس

• عکاس: Jonathan Schraysshuen
• دیافراگم: f/25
• سرعت شاتر: ۱/۲۰۰ ثانیه
• ایزو: ۱۰۰
• فاصله کانونی: ۲۴ میلی متر
• دوربین: Canon EOS 60D

ویرایش

بقیه کار داج و برن کردن کاملا ساده در فتوشاپ (dodging و buing) برای برجسته سازی جزئیات بود. جاناتان توضیح می دهد: «هدف من این بود که تا می توانم جزئیات را نمایش دهم». بنابراین او قسمت های روشن را داج کرده (dodging – روشن تر کردن) و سایه ها را برن می کند (buing – تیره تر کردن). سپس کمی تنظیمات روی رنگ و کنتراست، شارپ کردن عکس و یک وینیت (vignette) سریع.

نتایج شگفت انگیز همیشه به تجهیزات حرفه ای و یا ساعت ها ویرایش در فتوشاپ نیاز ندارند. عملا وقتی ما در مورد اجسام بی جان (still life) صحبت می کنیم، گاهی یک گل زیبا درست روی میز اتاق نشیمن منتظر ماست… کافیست آن را ببینیم.

صفحه Jonathan Schraysshuen در سایت ۵۰۰px

https://500px.com/jonathan-s

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

- - , .

بسیاری از عکاسان روزهایی را که اولین دوربین های APS-C در بازار در دسترس عموم قرار گرفتند، به یاد دارند. من شخصا ورود آنها را در شروع سفر عکاسی ام به یاد می آورم، زمانی که عکاسی با فیلم کم کم رو به کاهش می رفت.

من با یک حالت سردرگمی روبروی فروشگاه دوربین محله ام ایستاده بودم و آرزوی داشتن دوربین کانن EOS 10D جدید را می کردم، اما تنها بعد از چند سال عکاسی با دوربین محبوبم که یک دوربین فیلمی EOS 5 بود، هنوز نمی توانستم از آن دست بکشم.

هر دوی این دوربین های فیلمی ۳۵ میلی متری را می شد «فول فریم» در نظر گرفت و ایده فروش و تنزل رتبه سیستم ها به یک سنسور ۲۴ میلی متری هنوز هم غیر جذاب بود.

علت آن چه بود؟ در ابتدا لنزهای واید بودند، ابزاری ضروری برای عکاسان منظره. جایگزین کردن با یک سنسور APS-C به معنای کراپ کردن فاصله کانونی ۱۷ میلی متری محبوب من به یک فاصله ۲۷ میلی متری غیر جذاب بود.

تنها راه حل این مشکل این بود که حتی از این هم عریض تر کار کنیم – ۱۰-۲۲mm EF-S در یک دوربین با سنسور کراپ در انتهای واید لنز ۱۶ میلی متر ارائه می دهد، بنابراین شما می توانستید بگویید که «این مشکل حل شده است»، اما اگر آن روز من ۱۰D 6.3 مگاپیکسلی ضعیف و کم قدرت را خریده بودم، تمام لنزهای دوست داشتنی من با فواصل کانونی خاصشان، تبدیل به فواصل کانونی ناشیانه می شدند (۲۴-۷۰ میلی متر =۳۸-۱۱۲ میلی متر، ۷۰-۲۰۰ میلی متر = ۱۱۲-۳۲۰میلی متر).

لنزک: علت این افزایش فواصل کانونی که در پاراگراف بالا می بینید، ضریب بُرش است. اگر با این عبارت آشنا نیستید، مطلب «ضریب بُرش دوربین چیست» را مطالعه نمایید. در این مطلب با ضریب برش (crop factor)، فاصله کانونی موثر و در نهایت سنسور های کراپ بیشتر آشنا خواهید شد.

بنابراین من تا سال ۲۰۰۶ که توانستم از پس خرید دوربین کانن EOS 5D فول فریم ۱۲ مگاپیکسلی که نقطه عطفی برای دوربین های دیجیتال بود برآیم، صبر کردم و لنزهایم را سالم نگه داشتم.

متعاقبا، اگر شما با علاقه به عکاسی حیات وحش، هم زمان با من از طریق یک در دیگر وارد دنیای عکاسی شده باشید، اجازه دهید بگویم که تجربه شما کاملا متفاوت بوده است.

عکاسان حیات وحش دوربین های دیجیتال و کراپ سنسور را با آغوش باز پذیرفتند. یک لنز ۵۰۰ میلی متری به یک هیولای باورنکردنی ۸۰۰ میلی متری تبدیل می شود، بنابراین اجازه دهید یک دوربین برجسته دیگر، یعنی کانن ۷D را بررسی کنیم.

این دوربینی است که همه چیز را برای عکاسان حیات وحش تغییر داد. این دوربین یک کراپ سنسور مقرون به صرفه با ضریب بُرش ۱٫۶x بود که یک رزولوشن فوق العاده ۱۸ مگاپیکسل با ۸ فریم در ثانیه ارائه می داد.

آیا این دوربینی با کیفیت عالی بود؟ خب این دوربین مشکل نویز بیش از حد در ایزوهای پایین تر داشت (حتی در ایزو ۴۰۰) و به همین دلیل است که همه به یاد می آورند که به دوستان کراپ سنسوری خود در مورد «ارتقاء به دوربین های فول فریم» توصیه می کردند، که پتانسیل کیفیت بیشتری ارائه می دادند.

بنابراین هدف این آموزش این است: دوربین های APS-C مشکل کیفیت داشتند، چراکه سنسورهای ۲۴ میلی متری آنها همراه با تعداد بسیار زیادی پیکسل بسته بندی شده بود، درحالیکه طراحی سنسور هنوز در حال توسعه بود. مدت زیادی از آن روزها گذشته است و پیام من به شما ساده است – کیفیت وجود دارد و یک دوربین کراپ سنسور ابزار بسیار مفیدی در بین تجهیزات عکاسی شماست.

چرا به دوربین کراپ سنسور نیاز دارید

یک پتانسیل باورنکردنی در عکاسی با دوربین های کراپ سنسور در کنار دوربین ها و لنزهای فول فریم وجود دارد. این چیزی است که بسیاری از ما نادیده می گیریم، به خصوص در دنیای عکاسی از چشم انداز ها و مناظر. در اینجا به شما می گوییم که چرا فرمت APS-C ارزش وقت شما را دارد:

عمق میدان

ضریب بُرش ۱٫۶x به این معنی است که یک لنز با ترکیب بندی معادل بر روی یک دوربین فول فریم، به یک فاصله کانونی بسیار واید تر (عریض تر) بر روی یک APS-C نیاز خواهد داشت. اجازه دهید به مقایسه لنز واید من برگردیم – یک فاصله کانونی ۲۸ میلی متر بر روی یک دوربین فول فریم، ترکیب بندی یکسانی با یک فاصله کانونی ۱۷ میلی متر بر روی یک APS-C دارد.

استفاده از یک لنز ۱۷ میلی متری به این معنی است که عمق میدان به مراتب بیشتری خواهید داشت، بنابراین حتی اگر تصویر یکسان به نظر برسد، تفاوت بسیار زیادی در عمق میدان وجود دارد. دیافراگم f11 در ۱۷ میلی متر، افزایش DOF بسیار زیادی نسبت به f11 در ۲۸ میلی متر دارد.

به این تصویر فانوس دریایی نگاه کنید – این عکس بر روی یک دوربین کانن EOS M3 با استفاده از یک لنز ۱۱-۲۲ میلی متری در ۱۱ میلی متر گرفته شده است. عمق میدان موجود در ۱۱ میلی متر آنقدر زیاد است که من می توانستم در دیافراگم f/8 از تنها چند قدم جلوی لنز تا تقریبا ۷۰ متر به سمت بالا از فضای داخلی عکس بگیرم!

تنها راه به دست آوردن این تصویر در فوکوس با یک دوربین فول فریم، عکاسی در ۱۷ میلی متر f/22 بود، یک مزیت بزرگ به دلایل زیر:

۱- نور بسیار بیشتری در f/8 وجود دارد، بنابراین سرعت شاترهای من به مراتب سریعتر هستند.

۲- در نتیجه من می توانم دوربین را در دست بگیرم – سرعت شاترهای دوربین های فول فریم به طور قابل توجهی افت پیدا می کند و یک سه پایه ضروری خواهد بود.

۳- در f/22 دوربین فول فریم با پراش نور (diffraction) رو به رو می شود، که باعث از دست رفتن کنتراست و وضوح (شارپنس) می شود.

از آنجا که بردن سه پایه در این ساختمان به دلیل راه پله های تنگ مجاز نبود، بنابراین اتفاق آراء برتری دوربین APS-C نسبت به دوربین فول فریم است.

این یک مثال مشابه دیگر است – EOS M3 به یک فاصله کانونی ۱۱۰ میلی متر در f/11 نیاز داشت تا عکس این گل های آفتابگردان از جلو تا عقب شارپ شود. همین ترکیب بندی بر روی یک دوربین فول فریم به ۱۷۶ میلی متر نیاز دارد و حتی در f/22 هم غیرممکن بود بتوان شارپنس یا وضوح جلو تا عقب به دست آورد. یک پیروزی دیگر برای APS-C، این بار با یک لنز بلند.

بدون از دست دادن کیفیت – عملکرد ایزوی بهتر

دوربین های نویزدار در ایزوهای پایین تر به معنی مشکلات بزرگ برای کراپ سنسورها بود. بدون وارد شدن به جزئیات تکنولوژی، پیکسل پیچ (pixel pitch) یک دوربین فول فریم تقریبا ۱۰ میکرون است، درحالیکه یک کراپ سنسور حدود ۴ میکرون است. این امر قبلا باعث ایجاد نویز بیش از حد در ایزوهای پایین می شد، اما در حال حاضر کیفیت بسیاری از کراپ سنسورهای مدرن آنقدر بهبود یافته است که حد ایزو به طور قابل توجهی از روزهای ایزو ۴۰۰ دوربین کانن EOS 7D به ایزو ۱۶۰۰ افزایش یافته است، حتی در دوربین های سطح مبتدی.

حتی مگاپیکسل بیشتر

اکثر سنسورهای APS-C دارند به ۲۰ مگاپیکسل می رسند، برخی از آنها از این هم فراتر می روند. دوربین کانن EOS M3 که من در این مقاله به آن اشاره کردم ۲۴ مگاپیکسل است، که تعداد پیکسل های آن بیشتر از تمام DSLR های من است. سنسور هیجان انگیز یعنی اینکه من دارم با کیفیت DSLR عکس می گیرم، اما بدون هیچ افت کیفیتی. واقعا اوقات هیجان انگیزی است.

اندازه و وزن دوربین

بسیاری از دوربین های APS-C فوق العاده سبک هستند. دوربین های سطح مبتدی مانند کانن EOS 1200D در مقایسه کوچک هستند اما تصاویر فوق العاده ۱۸ مگاپیکسلی ایجاد می کنند. یک بار دیگر به دوربین M3 برگردیم، وزن کل سیستم لنزها، در محدوده ۱۱-۲۰۰ میلی متر (که معادل ۱۸-۳۲۰ میلی متر در دوربین های فول فریم است) تنها ۱٫۲ کیلوگرم است! این دوربین یک آداپتور نیز دارد که می توانید از آن برای اتصال به هر لنز دوربین فول فریم استفاده کنید. مزایای آن را می بینید؟

پتانسیل عکاسی دوربین در دست

نکته آخر در دست نگه داشتن دوربینتان است (عکاسی بدون سه پایه). آیا تا به حال چیزی در مورد قانون «فاصله کانونی/۱» شنیده اید؟ هنگام عکاسی دوربین در دست، سرعت شاتر شما باید فاصله کانونی/۱ یا سریع تر باشد تا از ثبت لرزش دوربین و مات شدن عکس ها جلوگیری شود.

بنابراین اگر ما دوربین کراپ سنسور ۱۷ میلی متری را با دوربین فول فریم ۲۸ میلی متری مقایسه کنیم، سرعت شاتر مورد نیاز برای این که ترکیب بندی در هر دو دوربین یکسان شود به ترتیب ۱/۱۷ و ۱/۲۸ ثانیه است.

این بدین معنی است که APS-C را می توان در سرعت شاترهای بسیار آهسته تر در دست نگه داشت، تقریبا دو برابر آهسته تر! اگر شما تثبیت کننده تصویر را به این معادله اضافه کنید، دوربین APS-C را می توان در سرعت شاترهایی که به ۱/۴ ثانیه می رسند، بدون از دست دادن وضوح در دست نگه داشت. رکورد شخصی من ۱/۲ ثانیه است، که با معادل آن در یک دوربین فول فریم غیرممکن است.

من با این عکس، که گرفتن آن با یک دوربین فول فریم غیرممکن بود، شما را ترک می کنم. این عکس به یک فاصله کانونی بیش از ۴۰۰ میلی متر، یا دقیق تر بگوییم در حدود ۴۸۰ میلی متر نیاز داشت. من از M3 متصل به یک لنز ۷۰-۳۰۰ میلی متر در ۳۰۰ میلی متر استفاده کردم. بدون این دوربین ۲۴ مگاپیکسل من مجبور به استفاده از یک دوربین ۲۰ مگاپیکسل ۶D میشدم، که موجب از دست دادن رزولوشن شده و اصلا قادر به کادربندی تصویر نبودم.

من با تجربیاتی که به عنوان یک عکاس منظره و سفر دارم، در حال حاضر در شگفتم که چه عکس هایی را بدون استفاده از قابلیت همه کاره بودن سنسور APS-C در کیف دوربینم از دست داده ام. از همه اینها گذشته، دوربین کراپ سنسور سطح ابتدایی اصلا شبیه یک دوربین مبتدی نیست.

اکنون کیفیت بسیار بهبود یافته است، و دیگر دلیلی وجود ندارد که یک دوربین کراپ سنسور را نیز در بین دوربین های خود جای ندهید. آن را یک وسیله پشتیبان در نظر نگیرید؛ این دوربین به اندازه یک دوربین فول فریم ضروری است و می تواند خلاقیت و کیفیت تصاویر شما را بیش از پیش بهبود بخشد.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

- - , .